Janneke: ‘Is het zo’n ramp om twee middagen therapie te volgen?’

‘Mijn depressie zou mijn dagelijkse leven niet moeten belemmeren, maar andere mensen zorgen ervoor dat dat wel gebeurt.’ Janneke (20) worstelt sinds haar 18^e met een depressie. Sinds vorig jaar volgt ze therapie. Momenteel is ze zoekende naar een stage voor haar juridisch-administratieve opleiding waarbinnen ze, mede dankzij haar depressie, studievertraging heeft opgelopen. Haar zoektocht verloopt moeizaam, omdat stages haar afwijzen omwille van de therapie die ze volgt.

Weggebonjourd bij vorige stage

‘Ik heb al zeker bij twintig bedrijven gesolliciteerd nadat ik weggebonjourd ben bij mijn vorige stage. Ze hebben me simpel gezegd geen eerlijke kans gegeven. Mijn stagebegeleider zei dat het beter zou zijn als ik mijn therapiesessies zou terugbrengen van twee naar één keer per week. Ze vonden het ineens te veel dat ik twee ‘vrije’ middagen zou hebben. Ik kon niet geloven wat ze tegen me zei, maar ze maakte het nog erger. Ze keek me aan en vroeg of ik niet compleet kon stoppen met de therapie. Toen brak mijn klomp. Want eerlijk, mijn gezondheid staat nog steeds bovenaan. Vervolgens zei ze dat ze dan liever had dat ik aan mezelf ging werken en daar weg zou gaan. Oké, ik snap haar punt ergens ook wel. Tuurlijk, het is belangrijk om stabiel te zijn op het moment dat je ergens aan begint, maar op deze manier zou het betekenen dat je iemand met psychische problemen geen kans mag geven. Ik vind dat gewoon niet eerlijk.’

Zelf afgewezen, klasgenoten aangenomen

‘Nadat ik werd weggestuurd moest ik op zoek naar een nieuwe stage. Dat is heel lastig als juridische mbo-student. Bedrijven nemen tegenwoordig het liefst hbo’ers aan en ik ben ook best laat met het zoeken naar een stage, want de meeste bedrijven zitten al vol. Ik had alleen niet kunnen voorzien dat dit zou gebeuren. Ook niet dat ik opnieuw afgewezen zou worden tijdens een sollicitatie. Ik had een nette mail gestuurd met uitleg over mijn situatie en in haar respons zei ze dat ze me woensdagmiddag zou bellen. Nu had ik duidelijk aangegeven dat ik woensdagmiddag niet kon vanwege therapie. Drie dagen later belde ze ineens terug en zei ze dat er geen stageplek was, maar twee uur later kregen twee mensen uit mijn klas bij datzelfde bedrijf een stageplek aangeboden. Mijn klasgenoten en ik verschillen qua werkwijze niet van elkaar, dus ze veroordeelde me puur om het feit dat ik twee middagen therapie volg.’

Eerlijkheid duurt het langst

‘Ik ben wel iemand die eerlijk wil zeggen dat ik twee middagen weg moet voor therapie. Waarom zou ik daarover liegen? Want als je het allemaal gaat verzwijgen krijg je alleen maar problemen. Stel je hebt een belangrijke afspraak en ik moet ineens weg voor therapie, dat werkt natuurlijk niet. Mijn school zei zelf ook dat ik er niet over moet liegen. Ik heb ook echt wel het gevoel dat ik een stempel op mijn hoofd heb. Je begint immers te twijfelen, ga ik het wel of niet zeggen. Want als ik het wel zeg, zo blijkt, dan wijzen ze me af. Ik had daarom ook echt de neiging om eens te kijken wat er gebeurt als ik het niet zeg. Nemen ze me dan wel aan? Dat experiment heb ik dan ook in de praktijk gebracht. En wat blijkt? Ze willen me een kans geven. Dat is best bizar, al slaat de twijfel dan juist enorm toe. Zal ik het toch alsnog eerlijk opbiechten of ga ik liegen en zeggen dat ik bijvoorbeeld twee middagen naar school moet?’

Werkgevers moeten werknemers tegemoetkomen

‘Ik vind het nog wel het meest belachelijk dat men zegt dat depressie op de werkvloer zich als een virus kan verspreiden over de andere werknemers. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat depressieve mensen het liefst proberen hun mentale gesteldheid te verbergen. Zelf heb ik tijdens mijn werk heus weleens een dag gehad dat het niet zo lekker ging, dat ik iets prikkelbaarder was dan normaal. Maar ik heb dan nooit de hele dag met een sip gezicht rondgelopen. Ik denk ook dat de meeste depressieve mensen liever niets zeggen over hun problemen, bang om ontslagen te worden. Ik zou daarom willen dat de werkgever, na ontdekking, heel simpel vraagt of het de werknemer kan belemmeren in de dagelijkse werkstructuur. Ze hoeven heus niet hun werkschema op jou aan te passen, maar ze hoeven je ook niet te pushen om te komen werken als je dan bijvoorbeeld een middag afwezig bent vanwege therapie. Want mensen zoals ik raken door het zijn van ‘het zwarte schaap’ op de werkvloer, alleen maar meer gedemotiveerd.’

Voor mijn opleiding mocht ik iemand interviewen die te maken heeft gehad met een vorm van discriminatie. Janneke stond hier zonder meer voor open. We kennen elkaar al 3,5 jaar en ik heb veel bewondering voor deze krachtpatser. 

Volg haar ook even op Twitter! 

Liefs, Deem ❤