Storytime: Mijn schoolloopbaan

Hey Creabea’s,

In deze serie ga ik wat dieper in op persoonlijke verhalen die ik heb meegemaakt. Dus vandaag het achtste artikel in deze serie: Mijn schoolloopbaan.

Zodra je je middelbare schoolexamens hebt behaald, komt de volgende stap: wat wil ik nu met mijn leven gaan doen? In wat voor beroep zie ik mezelf later werken? Ik had al vrij snel bedacht dat ik juf wilde worden in het basisonderwijs. Ik had bewondering voor mijn juf uit groep 3 om hoe zij altijd met de kinderen omging. Ik wilde exact zoals zij dat deed, lesgeven. Ik ging dus na de middelbare naar het MBO, en besloot de havo niet te gaan doen. Achteraf kreeg ik best spijt van die keuze. Afijn, we schreven ons in voor de opleiding Onderwijsassistent en kwamen de eerste 1,5 jaar door.

In het tweede jaar ging ik naar een nieuwe stage. Aan het begin vond ik het fijn, rustig wennen. Maar algauw miste ik het lesgeven. Ik werd in de bibliotheek gezet en moest nakijken, kopiëren en de bibliotheek beheren. Ik mocht wel geregeld met de kleuters naar buiten, en af en toe iets leuks met ze doen. Maar ik wilde graag lesgeven, echt lesgeven. Gelukkig mocht ik een tekenlesje geven, wat tegelijkertijd moest voor mijn BP. Maar toen ik aan gaf meer lessen te willen omdat ik dit niet vond passen, stuurden ze me weg.

Ik kreeg algauw een nieuwe stage, en daar was ik wat terughoudend. Ik moest vaak de kwasten schoonmaken, stoeltjes klaarzetten en mocht niets met de kinderen doen. Gewoon oppassen, was mijn taak. Ik ging vaak naar buiten om de wacht te houden, en toen viel een jongetje over een boomstronk. Hij lag met zijn hoofdje in het zand, en hij had pijn. Ik tilde hem op, en hield mijn hand onder zijn mondje, omdat er bloed uitkwam. Ik bracht hem naar binnen, en zei dat hij zijn mond moest spoelen. Toen kwam mijn begeleider eraan:

‘Je had hem niet hierheen hoeven te tillen, hij stelt zich aan.’

Die woorden deden me zo’n pijn, het voelde alsof mijn hart brak. Ik voelde dat ik er op dat moment goed aan deed, ik gaf om de kinderen. Volgens haar draait het onderwijs hier niet om. Ik moest niet om de kinderen geven, maar ze juist vertellen dat ze niet meteen moeten huilen of denken dat ze heel erg gewond zijn. Kortom, ze mogen zich niet aanstellen. Ik was het hier zo niet mee eens. Een paar weken later kwam Sinterklaas langs met de (toen nog) zwarte Pieten. De kinderen gingen dansen, en drie vonden de Pieten nogal eng. Ze gingen bij mij zitten, aan de kant. Ik had twee jongetjes aan mijn beide zijdes en een meisje op mijn schoot. Ik hield ze bij me en mijn begeleider wilde de kinderen wegtrekken, maar ze waren onwijs bang. Ik zei dat we ze niet kunnen dwingen, en ze keek me behoorlijk boos aan, maar zei niets. Maar achteraf kreeg ik wel te horen dat ik fout was, ik had ze moeten dwingen niet bang te zijn en mee te doen. Hierna deed ik niets meer, en op een gegeven moment stuurde ze me weg. Ik kon met beide scholen niet overweg, ik was het niet eens met hun handelen. Ik wilde een juf worden, er zijn voor de kinderen. Maar dat was volgens hun niet waar het omdraait, en ik was volgens hen ‘geen docent.’

Ik ben hierna naar Marketing en Communicatie gegaan, waarvan ik nu in mijn examenjaar zit. Ik wil niets met deze opleiding doen, in elk geval niet werken als communicatie en/of marketing medewerker. Waarom ik deze opleiding dan ben gaan doen? Het leek me op dat moment het leukste en datgene wat het beste bij me paste, en door de communicatie kant kon ik gemakkelijker de schrijverskant op. Want zodra ik mijn diploma voor Marketing en Communicatie binnen heb, ga ik naar Journalistiek. Daarna hoop ik klaar te zijn met studeren en aan het werk te gaan, op hopelijk een tijdschriftredactie. En we blijven natuurlijk lekker boeken schrijven 😉

Het mooiste wat ik te danken heb aan mijn huidige opleiding, is het contact met 2 van mijn nu beste vrienden. Eentje leerde ik kennen tijdens mijn stage. Al verwaterd ons contact een beetje, toch dank ik nog veel fijne momenten aan hem. En de ander heb ik leren kennen via de jaarprijs waar wij toen beiden voor genomineerd waren. We zijn sindsdien hele goede vrienden en hebben echt onwijs veel dingen gemeen. Hij is ook schrijver, en we gaan binnenkort samen een boek schrijven. Ik kijk er enorm naar uit om dat te gaan doen!

Ondanks de nare ervaring met de Onderwijsassistent opleiding, (waarvoor ik echt waarschuw als je dit zelf wilt gaan doen) ben ik toch blij met waar ik nu terecht ben gekomen. Ik denk dat het zo had moeten lopen. Maar toch baal ik nog steeds dat ik niet naar de havo ben gegaan, want dat had ik makkelijk kunnen doen. Dan had ik nu misschien mijn journalistiek diploma al bijna gehad. Toch mag ik niet zeuren, want ik heb via deze weg 2 vrienden leren kennen en er liggen nog een aantal mooie kansen in het verschiet met deze opleiding. Dus ondanks de nare ervaring met de eerste opleiding, is dat nu overgegaan in een fijne ervaring met mijn huidige opleiding.

Liefs, Demi ❤