Het internaat 10

Mimi gaat staan en loopt naar Karlijn toe. ‘Kan ik jou even onder vier ogen spreken?’ Karlijn krijgt een boze blik in haar ogen. ‘Waarom? Mogen de anderen soms niet horen wat u te zeggen hebt?’ Mimi draait zich om naar de rest. Toke schudt heel hard haar hoofd. Karlijn kijkt van Toke naar Mimi. ‘Heeft zij soms iets gezegd? Het is niet waar! Ze verspreidt alleen maar leugens over mij!’ Karlijn stampt met haar hakken op de grond. Gijsbert probeert haar te kalmeren. ‘Liefje, doe nou even rustig’. ‘‘Liefje?”, Fluistert Martin. Willemijn giechelt. Ik moet ook moeite doen om mijn lachen in te houden. ‘Karlijn, het lijkt me beter als we even verder praten op mijn kantoor’. Ze slaat een arm om Karlijn heen en begeleidt haar naar boven. Gijsbert loopt als een hondje achter ze aan. De rust keert langzaam terug aan de ontbijttafel. ‘Ik vind het heel dapper van je’, zegt Abel. ‘Dankje’, zegt Toke, haar tranen wegvegend. Gertrude zet nog een mandje brood voor onze neus neer. ‘Jullie moeten wel opschieten, over een halfuurtje begint jullie school al!’

Nadat iedereen genoeg heeft gegeten, en nadat Karlijn helemaal overstuur aan de ontbijttafel was gaan zitten, waren we allemaal klaar om naar school te gaan. Karlijn haakt haar arm in de arm van Gijsbert. Ze keren ons hun rug toe. Toke en Martin lopen hand in hand. Abel en Olga zijn druk in gesprek. Willemijn en ik lopen rustig naast elkaar, zonder ook maar één woord te zeggen. Het is een beetje ongemakkelijk, al zeg ik het zelf. Niet veel later arriveren we bij de school. Het is een oud gebouw, ik schat zo rond 1900. Er zitten ongelofelijk veel ramen in. Er is één grote, houten deur. Ik pak mijn lesrooster uit mijn rugzak, en kijk naar het eerste lesuur. Zo te zien hebben we allen gezamenlijk Nederlands. Ik loop met de anderen mee, naar lokaal 01A. Een ietwat oudere man, van rond de vijftig, staat lachend in de deuropening. Hij begroet ons en geeft ons een hand. ‘Jan Boslaan’, zegt hij tegen me. ‘Chuck de Vries’. Ik zoek een plekje op. Ik besluit maar naast Martin te gaan zitten. Dit lokaal is echt heel vreemd ingericht. Er is een blauw kant, en een roze kant. De blauwe is uiteraard voor de jongens. Als iedereen zit, schrijft meneer Boslaan nogmaals zijn naam op het bord. ‘Goedemorgen jongens en meisjes. Welkom in dit prachtige schoolgebouw. Zoals jullie zien is dit lokaal ingericht in twee vakken. Ik kan jullie verzekeren dat dit in elk lokaal hetzelfde is’. Karlijn steekt haar vinger op. ‘Ja?’ Ze gaat staan. ‘Waarom mogen de jongens niet naast de meisjes zitten?’ Hier en daar weerklinkt er wat geroezemoes. ‘Stilte!’ Karlijn gaat vlug weer zitten.

‘Goed, ik zal uitleg geven op deze ietwat ‘domme’ vraag. Wij hebben, net zoals alle internaten waar jullie opzitten, een regel  voor het samengaan van jongens en meisjes. Hier staan dan wel geen bedden, maar ook hier geldt: Jongens zitten niet naast meisjes, en andersom. In de kantine ben je vrij om naast het andere geslacht te zitten. In de lokalen, niet’. Karlijn kijkt beteuterd, maar houdt haar mond gesloten. ‘Zijn er verder nog vragen?’ Heel voorzichtig gaat mijn hand omhoog. ‘Ja?’ Ik twijfel of ik moet gaan staan. Ik besluit om toch maar te blijven zitten. ‘Meneer Boslaan, hebt u een gezin?’ Meneer Boslaan gaat op zijn stoel, achter zijn bureau zitten. ‘Jazeker. Ik ben al twintig jaar gelukkig getrouwd met mijn vrouw. Wij hebben samen drie zonen en één dochter. Ze zijn allen al volwassen. Mijn oudste zoon is al vader, wat mij automatisch grootvader maakt’. Willemijn haar hand gaat de lucht in. ‘Ja, jongedame?’ ‘Hoe heten uw kinderen?’ Meneer Boslaan staat op en loopt naar het bord toe. Er verschijnen vier namen op het bord: Kees, Gijs, Angela en Ruben. ‘Hoe heet uw kleinkind dan?’, Vraagt Martin. ‘Mijn kleindochter heet Clara’, zegt meneer Boslaan met een glimlach. Ineens weerklinkt er een soort luide bel door de school. We zien allemaal studenten door de gangen rennen.

Wat denk jij dat er aan de hand is?

Ltr, Chuck