SnapLove

Ik heb samen met de amazing Melanie een verhaal geschreven. Zij heeft het begin bedacht, en ik heb het verhaal afgeschreven. Het is een ontzettend leuk verhaal geworden, en we hopen dat jullie dat ook vinden. En of course wil ik haar bedanken voor de samenwerking 😀

Melanie’s deel:

“Oh mijn god… hij is ZO knap!”

“Ja.. ziek he!? Zijn kaaklijn is zo strak, dat je vinger gaat bloeden als je erlangs wrijft!”

Giechelend kijken ze naar de Snapchats van de koning van de school, Daniël.

Hij is 3 jaar ouder dan zij en heeft op school altijd meiden achter zich aan lopen, maar dat lijkt hem totaal niets te doen.

Ze gaan verder met het maken van hun eigen Snapchats en hebben de hele avond lol.

Als het wat later is en Suzan alleen zit, krijgt ze ineens een melding van iemand die haar wil volgen, ze kijkt en haar mond valt open.

Daniël ??!

Nee… dit kan niet waar zijn!

Helemaal uit haar bol, gaat ze op de bank staan en slaakt een kreet.

“AAAAAAAHH, oh mijn god!!”

Ze maakt gelijk een paar leuke Snapchats die ze naar iedereen verstuurt, zodat het niet opvalt dat ze hem direct een Snapchat stuurt.

Heel snel daarna krijgt ze een snap van Daniël, een grappige foto met de tekst: “Heej, hoe is het?”

Suzan krijgt de grijns niet meer van haar gezicht en spendeert de hele avond met het versturen en ontvangen van berichten.

De volgende dag vertelt ze Merel over de berichten, maar Merel gelooft haar niet.

“Volgens mij heb jij te lang op je telefoon gezeten en ben je aan het dagdromen ofzo” zegt ze spottend en lacht haar uit. Dan komen nog wat meer vriendinnen aanlopen en Merel grijpt haar kans gelijk om Suzan voor schut te zetten en vertelt iedereen dat ze hersenspinsels heeft en denkt dat Daniël werkelijk interesse in haar heeft. Iedereen begint haar nu uit te lachen en Suzan wordt ineens overmand door schaamte. Ze kijkt Merel aan en zegt:

“Ik zal jou nog eens wat vertellen! Bedankt! Goede vriendin ben jij zeg!”

Daarna draait ze zich om en loopt naar haar klas.

De rest van de dag hebben haar zogenaamde vriendinnen haar de hele dag lopen bespotten en ze was blij toen ze na het zesde uur naar huis kon gaan.

Later op de avond pakt Suzan haar telefoon en begint alle berichten te bekijken.

10 Snapchats van Daniël!?

Haar mond valt open en ze laat bijna haar telefoon vallen.

Rustig blijven Suzan, zegt ze tegen zichzelf en ze bekijkt vervolgens alle berichten.

De ene foto is nog leuker dan de andere en vrolijk stuurt ze wat berichten terug.

Het is oprecht een leuke jongen denkt ze, hij doet helemaal niet raar of uit de hoogte, de berichten die heen en weer gaan zijn allemaal gewoon gezellig.

Gelukkig is ze al snel het gepest van haar vriendinnen vergeten en gaat helemaal op in de gezellige berichten met Daniël.

De volgende dag loopt Suzan de school binnen, haalt het een en ander uit haar kluisje en gaat vervolgens direct naar de les. Ze had zich voorgenomen niets meer tegen Merel te zeggen en eigenlijk wil ze helemaal niet in de buurt zijn van haar vriendinnen waar ze normaal bij staat.

In de pauze loopt ze naar haar kluisje en hoopt dat ze dat haar vriendinnen misloopt. Maar helaas staat Merel al daar, samen met nog 3 andere vriendinnen en als Suzan aan komt lopen, beginnen de pesterijen al meteen.

“En Suzan? Nog wat leuke berichten gestuurd met Daniël?” Waarnaar ze allemaal heel hard lachen.

“Ja, heb je zijn nummer misschien ook al gekregen? Of heb je die zelf misschien bedacht!?” En ze lachen nog harder.

Suzan probeert het te negeren, maar merkt dat het haar echt raakt. Ze laat haar hoofd zakken en maakt het deurtje van haar kluisje dicht.

Op datzelfde moment komt Daniël aangelopen en zegt:

“Heej Suzan!”

Suzan kijkt op en zegt in een reflex:

“Oh, hoi Daniël”

Hij lacht naar haar, kijkt naar de andere 4 meiden die voor haar staan en wiens monden bijna op de schoenen hangen en vraagt vervolgens aan Suzan:

“Welk lokaal moet je naar toe?”

“307 volgens mij”

“Oké, ik heb een tussenuur, ik loop even met je mee, oké?”

“Ja, leuk!”

Ze pakt haar tas van de grond, kijkt naar de meiden met een bijtende blik en loopt met Daniël richting haar lokaal.

Mijn deel:

Eenmaal in de gang, ziet ze haar gehele klas al staan. Ze wendt zich tot Daniël.

‘Het was aardig van je om even mee te lopen.’

‘Joh, ik had toch niets beters te doen. En welke man wil nou niet zo’n knap meisje naar haar lokaal begeleiden?’

Suzan knippert flirterig met haar ogen, waarnaar Daniël glimlachend naar de kuiltjes in haar wangen kijkt.

‘Je Snaps zijn trouwens amazing’, zegt ze.

‘Vooral de foto’s met mijn biceps, of niet?’

‘Misschien…’ Daniël moet lachen, en Suzan lacht wat verlegen mee. Dan komt haar docent aangelopen.

‘Ik heb les.’

‘Jammer, misschien kunnen we samen zitten in de pauze? Als je dat leuk lijkt?’

‘Ja, heel graag.’ Daniël lacht en loopt weer naar beneden. In de klas staart Suzan dromerig voor zich uit. Ze let amper op, omdat ze alleen maar aan Daniël kan denken. Ze hoort de docent niet als hij haar naam noemt. Ze mompelt een A, en de docent gaat verder. Is dat even geluk hebben.

Na de les, weet Suzan niet hoe snel ze naar beneden moet gaan. Ze gaat naar haar kluisje en pakt haar boeken voor het laatste lesuur, als ze Merel en haar ‘gang’ ziet staan. Ze staan op hun vaste pauzeplekje. Ze kijken naar Suzan en fluisteren wat met elkaar. Suzan gooit haar lange blonde haren over haar schouders, en wacht op Daniël. Hij laat echter wel lang op zich wachten. Hij zal haar toch niet laten stikken? Merel en haar vrienden merken het op, want ze beginnen keihard te lachen. Was het toch maar een flirt? Betekende het dan niets? Beteuterd loopt Suzan weg, totdat ze een hijgende stem achter zich hoort.

‘Sorry, ik wilde je verrassen met koffie, maar de rij was zo immens lang. Je dacht toch niet dat ik je liet zitten?’

‘Nee, natuurlijk niet. Ik eh, was onderweg naar de wc.’ Daniël lacht, en overhandigt haar een koffie. Hij ziet hoe Suzan naar links kijkt.

‘Vrienden van je?’ Suzan knikt en schudt tegelijkertijd.

‘Soort van?’

‘Ja, ze geloofden niet dat je echt met mij praatte op Snapchat. Als je toch eens wist hoe hard ze lachten.’ Daniël pakt haar hand, en loopt met haar naar de meiden toe. Ze kijken met grote ogen naar Daniël.

‘Hoi, ik ben Daniël. Ik hoorde van Suzan dat jullie vrienden zijn?’

‘Nou, eh, we…’ Merel komt niet meer uit haar woorden. Ze is verbijsterd door het tafereel wat voor haar eigen ogen gaande is.

‘Vrienden noem ik ze niet meer’, zegt Suzan. Merel kijkt naar beneden, wetend dat ze te ver is gegaan. Ze weet dat ze haar vertrouwen geschaad heeft.

‘Suzan en ik zijn nu goede vrienden, wellicht meer dan dat’, zegt Daniël. Suzan kijkt hem met verliefde ogen aan, en ook Daniël kan zijn blik niet van haar afhouden. Ze lopen weg, maar niet voordat Suzan nog één keer achterom kijkt, haar tong uitsteekt en de meiden strak aankijkt, en met Daniël in haar hand, naar de kantine loopt.

Einde

Melanie, ik vond het echt een onwijs leuk verhaal, en ik zou het super tof vinden om binnenkort nog een te schrijven 😀 En dan hoop ik dat je mijn verhaal wilt afmaken 🙂

Liefs, Demi ❤