Kille stilte

Ik heb samen met Anja een verhaal geschreven. Anja is begonnen, met dit vreselijke, maar realistische verhaal.

Lief dagboek ,

Alweer een dag die met tranen moest vergaan. Wat kan ik doen? Niets, het wordt steeds erger. Ze laten me maar niet met rust. Blijven maar pesten, slaan, uitschelden, mijn spullen vernielen. Ik wil niet meer en kan niet meer, ben totaal op. Mijn besluit staat vast, na vandaag zal ik niemand meer tot last zijn en kan niemand mij ooit nog iets aandoen.

Het leven van Brenda was niet makkelijk. Haar ouders hadden geen tijd voor haar, waren alleen maar druk bezig met werken en carrière maken. Ze had verder geen broers of zussen. Haar oma waar zij het meeste van hield en waar ze met al haar problemen terecht kon, was plotseling overleden. Lang waren de dagen, koud de slapeloze nachten. School was al van begin af aan geen pretje, vanaf dag 1 hadden ze het op haar gemunt. Wat een etterbakken, maar ze kon er niets tegen beginnen. Ze had geprobeerd met haar leerkrachten er over te praten, maar zelfs die lachten haar uit en zeiden dat ze zich niet zo moest aanstellen. Niemand zag haar stille verdriet. Voor zichzelf had ze een besluit genomen. Ze wilde naar haar oma, de enige die haar begreep en kon troosten.

Ze had in het spoorboekje al opgezocht wanneer de laatste trein voorbij zou komen .
‘s Avonds laat , terwijl haar ouders al sliepen, sloop ze de deur uit, haar dagboek stevig in haar armen geklemd .
Op weg naar het station, passeerde ze nog eens haar hele leven.
Haar besluit stond vast , binnen nu en een half uur zou ze met haar oma herenigd worden.
Haar dagboek zou ze achterlaten als stille getuige zodat iedereen naderhand kon lezen wat pesten met een mens kan doen.
Eenzaam staat ze op het perron, haar dagboek heeft ze al in een prullenbak verstopt. Nog 5 minuten en dan eindelijk rust denkt ze.
In de verte hoort ze de trein al komen. Ze springt snel op de rails, nu niet meer terug krabbelen denkt ze nog. Plots een schreeuw…

Nu zal ik mijn stukje schrijven.

‘Wat doe je daar? Ga daar weg!’ Een jongen komt op haar af gerend. Hij springt naast haar op de rails.
‘Ga weg gek, straks wordt jij ook geschept!’ De jongen probeert haar mee te trekken, maar Brenda blijft stellig staan. De trein komt al de hoek om. De jongen kijkt naar Brenda. ”Waarom wil ze dit?” vraagt hij zich af. De trein komt steeds dichterbij. Hij klimt vlug terug het perron op, en kijkt naar Brenda. Het voelt alsof het zich in slow motion afspeelt voor hem. Hij grijpt haar bij haar capuchon, en probeert haar op het perron te krijgen. Brenda staat stil, zo stijf als een plank. Dan wordt ze omhoog gehesen. De jongen trekt haar vlak voor de trein voorbij rijdt, het perron op.

De jongen valt achterover, en Brenda valt bovenop hem. Ze begint te huilen.
‘Waarom heb je dit gedaan! Ik wilde niet meer!’ De jongen kijkt haar schaapachtig aan.
‘Ben je gek? Waarom zou zo’n mooi meisje dat doen?’ Brenda kijkt hem aan.
‘Vind je me mooi?’ De jongen veegt het zand van zijn kleren af. Zijn hand is blauw.
‘Je hebt geluk gehad dat ik net langs kwam.’ Brenda kijkt hoe hij zijn hand vasthoudt.
‘Zie je? Je had me gewoon met rust moeten laten.’ Ze maakt aanstalten terug te gaan naar de rails, maar hij trekt haar terug.
‘Leg me uit waarom, laat me je helpen. Ik laat je niet zomaar voor de trein springen, hoor je me?’ Brenda schuift wat naar achteren, en gaat naast de jongen zitten.

‘Mijn ouders hebben nooit tijd voor mij, nooit gehad. Ik ben kort geleden de meest dierbare persoon uit mijn leven kwijtgeraakt, en ik word vreselijk gepest. Iedereen haat me, ik mag niet gelukkig zijn. Ik wilde niet verder, niet op deze manier.’ De jongen veegt met zijn hand de traan van haar wang weg.
‘Ik ben Kevin’, zegt hij.
‘Ik heet Brenda.’ Kevin houdt zijn hand voor zijn buik, als hij opstaat.
‘Kom, we gaan naar mijn huis. Dan kun je je even opfrissen en je kamer inrichten.’
‘Wat?’
‘Je komt bij mij wonen, ik wil er voor je zijn.’ Brenda gelooft haar oren niet.
‘Waarom wil je mij in je huis? Straks pak ik nog een mes of zo.’
‘Nee, ik geloof niet dat je dat wilt. Ik heb een eigen bedrijfje, en ik heb een baantje voor je. Je zult niet meer gepest worden Brenda, nooit meer.’ Hij strekt zijn hand naar haar uit. Ze twijfelt.
‘Ga met me mee, alsjeblieft.’ Brenda kijkt naar links. Er komt weer een trein aan. Ze kijkt van de trein naar Kevin. Ze staat op, en loopt naar de rails toe. Kevin blijft met zijn rug naar haar toe staan, hij kan het niet aanzien. Hij hoort de trein toeteren, en sluit zijn ogen.

De trein rijdt voorbij, en Kevin wil zich niet omdraaien. Een traan rolt over zijn wang. Dan voelt hij plots een hand op zijn schouder. Hij draait zich voorzichtig om. Hij kijkt in de betraande ogen van Brenda. Hij omhelst haar, en ze begint te huilen. Hij streelt haar rug, en fluistert:
‘Je bent nu mijn vriendin, en ik zal je nooit, maar dan ook nooit in de steek laten.’ Ze lopen samen weg, naar een beter leven.

Gelukkig is het goed afgelopen voor Brenda. Helaas is dit niet iets wat in het echt gebeurd. Er plegen veel tieners zelfmoord, omdat ze worden gepest. De pesters weten vaak niet hoe slecht het met diegene gaat, en met welke ideeën diegene rondloopt. Stop het pesten, en red levens.

Anja, heel erg bedankt dat ik dit verhaal met je mocht schrijven ❤

We gaan binnenkort nog een verhaal schrijven, en dan begin ik 🙂

Liefs, Demi ❤