Penvriendin 7

‘Wil je de waarheid weten?’
‘Hoezo?’
‘Ik weet alleen niet of ik de juiste persoon ben om dat te doen.’
‘Ik heb liever dat ik het van jou hoor.’
‘We zijn niet goed uit elkaar gegaan. Ik heb nooit gezegd dat ik wil dat jullie gelukkig zijn en we hebben ruzie.’
‘Dus… hij liegt?’
‘Ik ben bang van wel.’
‘Bedankt, ik zal hem eens laten zien dat er met ons vrouwen niet te spotten valt.’
‘Goed zo, laat hem een poepie ruiken.’ Ze hangt op. Ik leg tevreden mijn telefoon op mijn bed neer. Dan komt mijn moeder boven.
‘Er is post voor je.’ Ik pak hem van haar aan en scheur hem open.

‘Hallo Shelly,

Ik zou het niet doen. Wellicht lucht het bij jou iets op, maar misschien maakt dat de situatie tussen jullie alleen maar erger. Ik snap dat je boos op hem bent en niets liever wilt dan dat hij zich rot voelt, maar ik denk toch dat je het beter niet kunt doen. Misschien krijgt hij binnenkort wel de bons, maar dat weet je niet zeker. Laat het voor nu zoals het is, daar wordt je zelf ook vrolijker van. Ik heb trouwens een idee. Ik moet je wat dingen uitleggen en vertellen. Is het wellicht een idee om een keer af te spreken? Ik wil je dolgraag ontmoeten. Laat het me maar weten.’

Groetjes, Diane.’

Huh? Hoezo moet ze me dingen vertellen en uitleggen? Is ze misschien een jongen of zo? Of een oude man of vrouw die zich anders voordoet? Oh nee, ik weet niet wat ik moet doen! Hoe weet ik zeker dat ze een meisje is en dat ze Diane heet? Ik moet goed nadenken over deze beslissing. Stel, ik zeg ja, wat gaat er dan gebeuren? En als ik nee zeg, wat had ze dan willen zeggen? Ik moet deze kans pakken, al sta ik er niet 100% achter…

‘Hallo Diane,

Ik heb geen idee waarom je me wilt zien en wat je moet vertellen, maar omdat ik nieuwsgierig ben zeg ik ja. Ik wil dan aan je vragen of we een beetje ergens waar het druk is af kunnen spreken. En dat je me laat weten waar ik je aan kan herkennen. Ik zoek jou op. Wanneer wil je het plannen? Ik dacht zelf zo snel mogelijk. Ergens in het weekend? En dan op een terrasje?

Liefs, Shelly.’

Misschien moet ik geen ‘liefs’ onderaan de brief zetten, maar gewoon ‘groetjes’… Ja, dat ga ik doen. Ik kras vlug liefs door en zet er ‘groetjes’ onder. Ik loop naar beneden en pak mijn sleutels van het aanrecht.
‘Ik ga even de brief posten!’
‘Is goed schat.’ Als ik bijna bij de brievenbus ben, krijg ik toch een naar gevoel in mijn buik. Vlak voor de brievenbus, blijf ik staan. Ik kijk naar de brief in mijn hand. De brief die mijn leven gaat veranderen. Mijn hand reikt langzaam naar de gleuf. Ik trek hem terug. Ik durf het niet… maar dan… dan laat ik hem los, en valt hij in de brievenbus. Er is geen weg meer terug…

Heb ik er nu goed aan gedaan om ‘ja’ te zeggen?

XoXo Shelly