De cursus 9

Het is zover, de laatste dag van de cursus. Ik ben heel erg gespannen. Ik heb slecht geslapen en ben bang voor de reacties van de anderen. Misschien noemen ze me wel stom, of dom. Ik bedoel, ik had toch zelf ook wel kunnen bedenken dat haar liefde niet echt was? Ik heb nog een aantal berichtjes gekregen van Louise. Ze vroeg hoe het met me ging, omdat ik vorige week zo snel weg was. Ik heb gezegd dat er niets was, maar dat ik haast had. Ze geloofde het en zei dat ze me volgende week wel zou zien. Maar dat is nu juist het probleem. Ik wil niet heen, ik wil mijn verhaal niet voorlezen. Ik heb de hele week geprakkiseerd over een ander verhaal, maar ik kon niets anders bedenken. Ik sta bij mijn fiets, en probeer met trillende vingers het slot los te maken. Ik ben zo zenuwachtig, dat het me niet lukt. Ik besluit maar te gaan lopen, dat is denk ik beter voor iedereen.

Als ik aankom, is de rest al binnen. Ze kletsen wat met elkaar, en ik doe geluidloos mijn jas uit.
‘Hoi’, zegt Louise. Ik draai me verschrikt om.
‘Slecht geweten?’
‘Wat? Nee, helemaal niet.’
‘Grapje, wat is er toch met je aan de hand?’
‘Niets, echt niet.’
‘Heb je een naar verhaal? Mag ik hem lezen?’ Ze pakt het papiertje uit mijn tas en leest de eerste regel. Ik gris hem vlug uit haar handen.
‘Hij is nog niet af.’
‘Dat maakt toch niets uit? Misschien heb ik nog tips.’
‘Nee, dat hoeft niet. Laat me maar even.’ Ze loopt verbaasd weg en gaat met Wia kletsen. Ik zoek een rustig plekje op en probeer na te denken. Dan word ik onderbroken door Douwe.
‘Yo, alles goed? Wat zie je bleek man.’
‘Ja, ik ben een beetje ziekjes.’
‘Ah, vandaar. Hoe staat het met je verhaal?’
‘Goed.’ Dan komt mevrouw de Vries binnen. Douwe gaat naast Wessel zitten, terwijl Rein naast mij gaat zitten. Ik draai mijn blaadje om en luister aandachtig naar het verhaal van Jantien.

Alleen Rein en ik moeten nog. Rein wil niet als laatste, en ik eigenlijk ook niet. Toch kiest mevrouw de Vries voor Rein. Ik word met de minuut zenuwachtiger. Ik weet niet of ik het wel durf. Ik heb me nog nooit zo angstig gevoeld. Waar komt dit opeens vandaan? Louise gaat ongezien omhoog en komt naast me zitten.
‘Ik maak me zorgen om je. Is je verhaal zo heftig?’
‘Nee, het is eigenlijk heel dom. Maar ik ben bang voor de reacties.’
‘David, we zijn een groep nu. Je hoeft je voor ons toch niet te schamen?’ Dan wordt er geklapt voor Rein. Ik klap mee en kijk naar mevrouw de Vries.
‘Goed, David, jij mag het afsluiten.’ Ik sta op en loop met knikkende knieën naar het bureau toe. Ik ga zitten en probeer rustig te blijven. Ik pak mijn blaadje en begin aan de eerste regels.

Als ik klaar ben, is het stil. Ik ben bang voor hun reacties. Dora steekt haar hand op.
‘David, ik wil eerst even zeggen dat ik het heel dapper vind dat je je verhaal vertelt.’
‘Ja, ik ook’, zegt Wenda. Iedereen knikt, en Dora vervolgt haar verhaal.
‘Wat een naar meisje was dat, het moet geen pretje zijn geweest om haar te betrappen met een ander. Je bent zeker niet dom, dit kan iedereen overkomen.’
‘Ja, David, ik heb het ook meegemaakt’, zegt Wia.
‘Een goede vriendin van mij ook’, zegt Jantien. Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht. Als iedereen zijn of haar mening heeft gegeven, loop ik terug naar mijn plaats.
‘Zie je nu wel? Je bent een van ons’, zegt Louise. En voor ik het weet, geef ik haar een zoen.

Het is nu inmiddels een week later, en Louise en ik hebben een relatie. We spreken nog geregeld af met de groep, waaronder Jackie en Rein ook een relatie hebben. We zijn heel hecht. Je moet nooit bang zijn om je verhaal te delen. Het lucht op om erover te praten, en wat er ook is, je bent niet dom of stom. Je verhaal maakt je tot wie je bent, en daar is niets maar dan ook niets mis mee.

Groetjes, David

Einde

(P.S: Over 2 week keert er een oude bekende terug)