De cursus 8

Het is alweer de ene laatste keer. Ik kan niet geloven dat na volgende week deze leuke cursus alweer voorbij is. Maar goed, terug naar de realiteit. Louise en ik hebben een verhaal geschreven, over een tijger. We moesten voor de klas komen staan en dit presenteren aan de groep.
‘Wij hebben een verhaal geschreven over een wilde tijger. Er komt een man langs, en de tijger wil hem aanvallen. En dan gebeurd er iets opmerkelijks’, begint Louise. Ze stopt en kijkt me aan. Dit is mijn moment. Ik begin de eerste zin voor te lezen en kijk af en toe naar de anderen. Ze zijn geboeid aan het luisteren. Als het verhaal is afgelopen, krijgen we een luid applaus.
‘Wat mooi dat ze vrienden zijn geworden’, zegt mevrouw de Vries.
‘Ja, echt super mooi’, zegt Wia.
‘Dank jullie wel’, zegt Louise. We lopen terug naar onze plek en luisteren aandachtig naar de andere verhalen.

Als iedereen is geweest, gaat mevrouw de Vries voor de klas staan.
‘Wat een mooie verhalen, jullie hebben heel goed samengewerkt. Voor de laatste opdracht, wil ik jullie vragen een verhaal te schrijven over iets uit jullie verleden. Jullie mogen gerust wat dingen verdraaien of erbij verzinnen, maar hou het zo realistisch mogelijk. Jullie mogen alvast een opzetje maken. Volgende week is namelijk de laatste keer.’
‘Awh’, zegt Jackie.
‘Ja, helaas. Volgende week gaan we na de verhalen nog even bespreken hoe het ging, en dan krijgen jullie een rapport mee en een soort diploma. We kunnen daarna nog even naar de kroeg gaan, en dan sluiten we het daar af.’ Iedereen knikt. Ik zie dat ook wel zitten.

Ik pak een leeg blaadje en denk na over wat ik wil schrijven. Het moet iets zijn wat in je leven is gebeurd. Misschien is het een idee te vertellen over mijn laatste relatie. Ik had een relatie met Jennifer. Ze was een nogal, gemeen meisje. Ze ging vreemd, en loog daarover. Ik kwam er op een gegeven moment achter, doordat ik haar betrapte in ons bed. Ik was eerder thuis van mijn bijbaantje, en dat had ze niet verwacht. We woonden samen, en ik liep naar onze slaapkamer, aangezien ze nergens te vinden was beneden. Ik dacht dat ze sliep. Ik liep naar boven en hoorde gekreun. Ik dacht eerst dat ze met zichzelf bezig was, maar toen ik de deur opende, lag er een of andere blonde jongen bovenop haar. Ik heb mijn spullen gepakt en ben naar mijn ouders gegaan. Ze zeiden al die tijd dat ze niet te vertrouwen was, dat ze veel te knap voor me was, en ze hadden nog gelijk ook. Ik ben zo stom geweest…
‘Goed, tot volgende week’, zegt mevrouw de Vries. Ik schrik op. Mijn papiertje staat al aardig volgeklad. Louise legt haar hand op mijn schouder.
‘Gaat het?’
‘Ja, prima.’ Ik sta op en loop vlug naar mijn fiets toe.

Moet ik dit wel voorlezen volgende week?

Groetjes, David