Column | Dan wissel je toch bijna telefoonnummers uit

Maastricht, een prachtige stad in het zuiden van Nederland. Grotten zijn daar veel te vinden, ze kenmerken een groot gedeelte van de geschiedenis van Maastricht. Amper een grot overslaand, ging ik een dagje naar Maastricht. Met verademing en genot bekeek ik de grotten, die stuk voor stuk nieuwe geschiedenisverhalen met zich meebrachten dankzij enthousiaste gidsen. Drie rondleidingen later, arriveerden we na een enorme hoosbui bij Grotten Zonneberg.

Via een klim bereikten wij 10 minuten later na parkeren Buitengoed Slavante. Mijn metgezel en ik besloten een drankje te nemen en namen plaats. Een Limburger nam onze bestelling op, en we wachtten geduldig tot onze warme chocolademelk arriveerde. Ondertussen bespraken we de vorige grotten, en verheugden we ons op de aankomende. Onze drankjes arriveerden en met koude handen omklemde ik de mok. Een zoete chocoladegeur kwam mijn neus binnen, en de warmte warmde mij direct weer op nadat we door de regen de berg hadden beklommen.

Kijkend op mijn horloge, besefte ik dat we naar buiten moesten. De rondleiding zou ieder moment aanvangen. Ik stond snel op en wilde onze drankjes afrekenen. Ik kwam bij de kassa aan en daar stond hij, een knappe, blonde jongen die me glimlachend aankeek. Ik pakte mijn pinpas en betaalde contactloos. Daar begon ons gesprek.

Heel onschuldig hadden we het over hoe slecht je inzicht word in het bijhouden van je uitgaven. Doordat je contactloos kunt betalen, en met mobiel bankieren, geef je al snel teveel uit. We maakten er grapjes over en deelden gezamenlijke ervaringen hierin. Hij glimlachte constant. Ik had het eerste bonnetje al ontvangen, en kreeg na betaling de tweede. Maar hij nam hem terug voor ik hem kon aanpakken, en begon de getallen 0 en 6 op te schrijven. 06, dat is het begin van een mobiel nummer. Ik had geen idee wat me overkwam, maar lang kon ik er ook niet bij stilstaan.

Mijn metgezel trok me mee, want de gids was gearriveerd. We moesten mee. Ik maakte geen oogcontact meer en volgde mijn metgezel naar buiten. Het bonnetje bleef achter, en het telefoonnummer ook. De gehele rondleiding bleef ik er aan denken. Stel ik had een paar minuten langer gehad, dan hadden we telefoonnummers uitgewisseld. Had ik maar iets eerder betaald, hoe zal het dan zijn afgelopen.

Via Facebook vond ik hem. Zijn naam stond op het andere bonnetje, en ik wist waar hij werkte. Op zijn profielfoto moest ik helaas ondervinden dat hij een vriendin had. In zijn info stond sinds 2017. Ik was achteraf toch verheugd zijn nummer niet bemachtigd te hebben. Al hadden we bijna telefoonnummers uitgewisseld, aan hem had ik toch niet mijn nummer willen geven.

Liefs, Demi ❤