Column | In de trein maak je de mooiste dingen mee

Ik reisde van Amsterdam terug naar huis. Voorbereid had ik mijn telefoon batterij bespaard voor de terugweg, zodat ik mijn oren kon voeren met muzikale liederen. Mijn puzzelboekje had ik opengeslagen op mijn schoot liggen. Alles wat resteerde, was het pakken van een pen. De trein zou ieder moment vertrekken, maar een oudere dame stapte nog in. Ze liep de coupé binnen, en ik hield mijn tas weg. Met sprankelende ogen bedankte ze me, en zag ze een nette jonge vrouw zitten. Ze nam plaats en de trein begon achteruit te rijden.

‘Hele donkere wolken zijn dat daar. Ik had daar vandaag ook last van’, zei ze. Ik keek haar aan en glimlachte. ‘U ook al? Ik heb vandaag ook flink staan schuilen.’ De vrouw lachte en keek naar buiten. ‘Ik was bij mijn zus op bezoek.’ Weer keek ik haar aan. ‘Wat leuk, ik had een meeting in Amsterdam.’ De vrouw begon openhartig te vertellen over haar dochter die een relatie had met een nare bad boy terwijl ze zelf in een vechtscheiding zat om de kinderen. De vrouw vertelde ook over haar eigen scheiding, maar dat ze nog steeds contact had met haar ex. Ook ik deelde wat persoonlijke dingen, want deze vrouw was te schattig voor woorden.

Bobby, haar hondje, werd aan mij getoond op haar ouderwetse GSM. Al lachend vertelde ze nadat ik mijn kat liet zien op de smartphone, dat haar kleinkinderen de telefoon thuis moesten laten. Die ondingen waren niet welkom in haar huis. Al lachend zaten we een treinreis van 2 uur vol te kletsen. Bij aankomst op het station begeleidde ik haar naar de parkeerplaats. Immers was het haar allereerste keer met het openbaar vervoer, nadat ze eens besloot voor de lange afstand de auto te laten staan. Al wuivend namen we afscheid, en pakte ik lachend de bus naar huis. Oudere mensen hebben de mooiste verhalen, de liefste glimlach en de meest sociale harten die je ooit hebt gezien.

Op de terugweg van Utrecht, zat ik in mijn puzzelboekje een cijferkruiswoord van 4 punten te maken. Met mijn rockmuziek in, en de achteruitrijdende trein die net was vertrokken van het station, kwam er een jonge meid naast me zitten. Ze glimlachte toen ik mijn tas verwijderde, en zag mijn puzzelboekje. Ze pakte vervolgens de hare, en zodoende zaten we naast elkaar een puzzel te maken.

Ik werd onderbroken door een zachte stoot tegen mijn arm. De jonge meid keek me aan. ‘Mag ik je hulp lenen bij deze puzzel?’ Ik keek naar de kruiswoordpuzzel in haar handen. Moeilijk leek hij niet. ‘Ik ben niet zo goed in puzzelen, maar je moet toch wat tijdens zo’n treinreis’, zei de jonge meid lachend. Ik lachte, stemde met haar in en ruimde mijn eigen puzzelboekje op. Mijn oortjes verdwenen, net als de week daarvoor, de tas in en ik boog mee over haar puzzelboekje. En voor ik het wist, maakten we tijdens een 2 uur durende reis, samen een kruiswoordpuzzel.

Liefs, Demi ❤