Storytime: Lastige middelbare schooltijd

Hey Creabea’s,

In deze serie ga ik wat dieper in op persoonlijke verhalen die ik heb meegemaakt. Dus vandaag het zevende artikel in deze serie: Mijn lastige middelbare schooltijd.

Net zoals ieder ander kind, ga je rond je twaalfde levensjaar naar de middelbare school toe. Ik dacht allereerst dat ik een goede middelbare school had uitgekozen, maar achteraf was ik toch niet helemaal tevreden. Toch heb ik mijn diploma behaald, en dat heeft uiteraard wel wat gekost. Klinkt wat overdreven misschien, maar zeg nu eerlijk, de middelbare school periode is wel één van de zwaarste periodes van je jeugd, toch?

Vrijwel meteen de eerste dag vroeg ik mij af of ik überhaupt vrienden zou maken. In de eerste had ik een klasgenoot waarvan ik dacht dat we vrienden konden worden. Dat was aan het begin ook wel zo, want we wisselden meteen nummers uit. Maar achteraf bleek het toch niet te werken. Ze trok met een ander meisje op en ik was alleen. Gedurende het hele eerste jaar van de middelbare was ik alleen. Niet dat ik dat erg vond, maar constant alleen staan in de pauze ziet er niet echt gezellig uit.

Rond de tweede ging ik op zwemmen. Ik leerde daar drie meiden kennen. Zij kenden mij al een beetje, en ik had geen idee hoe. Even later op school, bleek dat twee van hen bij mij op school zaten. Zodoende werden we vrienden en stonden we elke pauze samen. Er voegden zich af en toe ook eens anderen bij ons, en zo hadden we om de dag een ander aantal waarmee we de pauze doorbrachten. Dat maakte de middelbare school tijd meteen een stuk aangenamer.

Toen was er een dag, ik geloof in de derde, dat een meisje naar ons toe kwam en vroeg of ze bij ons mocht staan. Dat mocht zeker, en vrijwel meteen daarna had ik een tussenuur. We kletsten en zo voegde zij zich ook elke pauze bij ons. Met haar ben ik ook nog steeds vrienden, en met de tweeling die ik via zwemmen leerde kennen.

Ik ging in de derde ook naar Praag, wat ik al eens eerder uitgebreid heb verteld in een storytime. Ik ging met het meisje op de kamer waarvan ik in de eerste dacht dat we vrienden konden worden. Samen met haar en een ander meisje deelden we een kamer. De reis op zich was erg leuk en ik ben achteraf blij dat ik het heb meegemaakt, maar er waren ook genoeg momenten tijdens de reis dat ik het niet leuk vond. Maar ik was toch maar mooi alleen in Tsjechië.

Op mijn 16e zat ik in het vierde jaar. Ik deed VMBO, op het hoogste niveau. Ik had prima naar de HAVO gekund, maar mijn docenten van groep 8 raadden mij dat af. Ze hebben mij altijd dom ingeschat, vraag me niet waarom. Ik mocht blijkbaar geen succes van hen hebben. Afijn, ik slaagde in elk geval in één keer voor mijn VMBO met mooie hoge cijfers. Ik had eerst naar de HAVO gewild, maar door mijn docenten bleef dat toch in mijn hoofd rondspoken. En ik wilde heel graag juf worden. Dus besloot ik niet nog 2 jaar de HAVO te gaan doen, en de middelbare school te verlaten. Achteraf, had ik misschien toch liever de HAVO gedaan. Ik heb immers 2 jaar verspild dankzij de onderwijsassistent opleiding. Maar dat is een story voor een ander keertje.

Ik vergeet nooit weer een situatie op de middelbare. We zaten in de vierde, en moesten onze computers legen qua bestanden. Ik zat achter een jongen die een bril droeg. Hij keek naar foto’s van het kamp in de eerste. Hij zag iemand en begon te lachen. Diegene om wie hij lachte, diegene betekende heel veel voor mij. Hij zei vrij lelijke dingen over diegene, en ik gaf hem een keiharde trap tegen zijn stoel, waardoor hij tegen de rand van het bureau aan knalde. Hij draaide zich om, en ik keek heel onschuldig. Ik gaf hem een verontschuldiging en zei dat het per ongeluk ging. Toen hij zich terugdraaide, kon ik niets anders doen dan lachen.

Gym was echt een hel voor mij. De gym docent had echt een pesthekel aan mij. Ik heb vaak zat ruzie met haar gemaakt. Ze was echt een satan. Ze kon mij niet uitstaan, en ik haar niet. Kijk ik snap dat gym verplicht is op de middelbare, maar ik ben van mening dat je mensen niet kunt dwingen bepaalde dingen wel of niet te doen. Stel je bent slecht in opdrukken, en je hebt het wel geprobeerd, dan hoef je diegene toch niet te pushen, straffen of afblaffen omdat diegene dat niet kan? Of wanneer je bijvoorbeeld met voetbal de goal niet maakt, en ze je slecht noemt zonder gevoel voor coördinatie? Of dat je rondjes moet rennen om het veld en zij je nog één extra laat rennen omdat je niet genoeg zou doen? Dat is niet hoe een gym docent les hoort te geven. Of ben ik de enige die dat vind?

Al met al heb ik toch wel veel bereikt dankzij de middelbare. Ik heb een diploma behaald, heb vrienden gemaakt (wat ik niet had verwacht) en ben naar Praag geweest. Ik had graag de HAVO willen doen, maar misschien hoorde het zo te gaan. Immers heb ik wel veel praktijkervaring kunnen op doen op het MBO. Ook al heb ik wel veel pesterijen en plagerijen meegemaakt, ik stond er toch altijd boven. Immers haalde ik altijd goede cijfers, en ik ging er altijd maar van uit dat ze gewoon jaloers waren. En daar kon ik prima mee leven.

Liefs, Demi ❤