Storytime: Mijn huisdieren

Hey Creabea’s,

In deze serie ga ik wat dieper in op persoonlijke verhalen die ik heb meegemaakt. Dus vandaag het vijfde artikel in deze serie: Mijn huisdieren.

De foto’s zijn niet van mij. Ze zijn van een site waarvan je gratis stockfoto’s mag halen.

Ik werd geboren in 1997, en mijn ouders hadden toen al 3 jaar mijn kat S. Ze was niet zo blij met mij toen ik kwam. Zodra ze naar me toe kwam om kennis te maken, begon ik te huilen. Ze was daarna heel snel weg. Naarmate ik ouder werd en begon te lopen, begon ik haar te plagen en te pesten. Ik kreeg regelmatig een knauw, wat uiteraard logisch is. Zodra ik naar de basisschool ging, stopte dat pestgedrag. Ze kwam ook meer bij me hierna en we werden dikkere maatjes. Ze liep ook weleens mee naar school, dat vond ik altijd heel leuk. Ik zag haar altijd als mijn zus, omdat ik enig kind ben. Ik hield heel veel van haar. Ze heeft vele dingen meegemaakt. Zo is ze eens gebeten door een andere kat en liep ze een abces op, is ze weleens aangereden geweest waardoor ze een gebroken pootje had en heeft ze nog weleens andere kleine ongelukjes gehad. Maar het ergste gebeurde naarmate ze ouder werd. Ze kreeg artrose. Rond haar negentiende, kreeg ze een tia. Ze was er goed ziek van. Met vele medicijnen wisten we haar nog een halfjaar bij ons te houden, tot ze opnieuw een tia kreeg. Ik hoopte dat ze het nieuwe jaar nog zou redden. En toen was er die ene zaterdag, 4 januari 2014. Ik ging die ochtend naar mijn oma en opa toe. Maar toen ik daarnet aan kwam, belde mijn vader. Het ging echt niet goed met haar. Ik ging weer naar huis, en daarna gebeurde alles in een razendsnel tempo…

We gingen naar de dierenarts. Onze eigen was op dat moment niet open, en dus gingen we naar een alternatieve dierenarts toe. Dit was echt de meest onvriendelijke dierenarts die ik tot nu toe meegemaakt. Hij opende de bak en bekeek haar. Toen mochten we afscheid nemen. Ik wil deze man nooit weer zien, want wat hij zei en deed, man, ik kon hem wel aanvallen. Hij zei:
‘Zullen we dan maar?’ En stak de injectie in haar nekje. Ik had nog geeneens een antwoord gegeven. Ik had nog niet normaal met haar kunnen knuffelen. Hij stak hem er gewoon in! Ik wilde hem aanvliegen. Maar de korte minuten die ik nog met haar had, wilde ik bij haar zijn. Ze keek me aan. Die oogjes… Ik vergeet ze nooit meer. Ze wilde nog niet gaan, ik zag het. Ze was bang, en ik ook. Toen begon ze te schokken. Mijn wang lag op haar. Ze was weg. Ze was dood, mijn zus, mijn kat, ze was dood. Mijn vader nam me mee, de kamer uit. Toen we terugkwamen, zei de man:
‘Neem haar maar lekker mee naar huis.’ Ja joh, we nemen haar ‘lekker’ mee naar huis. Eikel.

In 2003 kwam mijn vader met een grote verrassing thuis. Bij een dierenspeciaalzaak een eind bij ons vandaan, waren er konijntjes die weg moesten. Mijn vader besloot er één mee te nemen, wat ik uiteraard niet wist. Toen hij thuiskwam, vroeg hij me mee te lopen naar de kofferbak. Ik had geen idee wat er zou gebeuren, maar ik had ergens in mijn hoofd een idee dat er misschien wel een dier in zou zitten. Hij gaf me een doos, en ik opende heel voorzichtig een flapje. En er zat een konijntje in! Ik was door het dolle heen. Ik hield veel van L en we creëerden een mooie buiten ren in de tuin, waar ze kon rondrennen zonder dat we haar kwijt zouden raken. Ik speelde graag met haar, en ze hield van het spelen met ballen. En ze was een echte zoetekauw. Mijn vader kreeg ook een hok mee, maar dat hok hadden we nooit moeten gebruiken. Ik wist meteen dat het niet pluis was met dat hok, maar op dat moment hadden we geen andere. Er was ooit een dag dat ze een hele grote wond had, en we niet wisten waar dat vandaan kwam. Na een bezoek aan de dierenarts zei hij dat ze ooit eens gegrepen moest zijn door een grote vogel. Ja hoor, in onze tuin, terwijl er gaas over de ren gespannen zat. Dat is onmogelijk.

Toen op een zaterdag kwam ik thuis, na een middagje bij mijn oma en opa. Altijd kreeg ze standaard een wortel bij thuiskomst. Mijn moeder liep alvast naar buiten, en ik hoorde dat ze mijn naam riep. Ik moest niet naar buiten komen. Maar 1 september 2007, op de zaterdag, luisterde ik niet. Ik moest weten wat er aan de hand was. Dus ik ging naar buiten, en daar lag ze, languit en levenloos in haar hok. Weer had ze die wond. Ik raakte zachtjes haar lichaampje aan, en het was koud. Achteraf bleek dat ze was overleden aan de konijnenziekte, maar nooit was er een ander konijn bij haar in de buurt geweest. Het bleek in het hok gezeten te hebben, wat wij niet wisten. Ik had dus toch gelijk over dat het hok niet te vertrouwen was…

In 2009 had mijn vader een collega op het werk die een nestje met hamsters had gekregen. Ik wilde altijd al eens een hamster hebben, en mijn vader ging met haar in gesprek. Zodoende kreeg ik N, mijn hamster. Mijn ouders waarschuwen me wel direct dat hamsters niet oud worden, en daar moest ik uiteraard rekening mee houden. Maar het was een goudhamster, en die zouden over het algemeen wel iets ouder worden. Dat bleek dus niet waar te zijn, helaas. N was namelijk ziek, wat ik niet wist. Ik werd op een dag opgehaald van school, en mij werd verteld dat mijn hamster was overleden. Ik belde huilend mijn moeder op en smeekte dat het niet waar was. Maar dat was het wel. Ik kwam thuis en daar lag hij, dood in zijn kooitje onder een bergje met hamsterwatten. Mijn moeder was nog met hem naar de dierenarts geweest, want ze merkte dat er iets mis was. De dierenarts zei dat hij een tumor had, en niet lang meer zou leven. Helaas was ik niet op tijd thuis, en was hij al overleden. Op 13 december 2011 overleed hij.

Dan gaan we nu even wat positiefs in dit berichtje verwerken.

Mijn oom en tante adopteerden ongeveer tien jaar geleden hun lieve hondje G. Ik was op slag verliefd op hem. Hij is zo lief, en ongelooflijk speels. Hij doet geen vlieg kwaad, en is een echte snoepkont. Ik pas iedere week op hem, en dan gaan we altijd lekker wandelen en spelen. Natuurlijk is hij nu wat ouder, en hij is wat minder actief. Maar ondanks dat hij een best moeilijke start had, is hij godzijdank nog steeds gezond. Hij is nog steeds enthousiast als we gaan wandelen, en als je een snack pakt, nou dan komt hij wel aan rennen. Hij is nu twaalf jaar, en ik houd heel veel van hem. Het is een echte schat. Hij heeft onlangs eens een stekel in zijn pootje gehad. Dat deed hem veel pijn en deze moest ook operatief verwijderd worden. Gelukkig herstelde hij enorm snel en was hij van de pijn verlost. Hij zat nog weleens aan de wond te krabben, maar hij werd weer zichzelf. Want daarvoor was hij sneller geïrriteerd, wat logisch is als je een grote stekel in je pootje hebt. Gelukkig gaat het heel goed met hem, al kan hij met één oogje wat minder goed zien. Maar dit belemmerd hem totaal niet, want hij rent en springt nog steeds als een dolle zodra je hem ziet. Hij is dan erg blij om je te zien, en springt tegen je op.

Nadat mijn kat S was overleden, hebben we na een halfjaar besloten een nieuw katje te adopteren. Via mijn tante haar collega, hadden we een nestje gevonden. De kittens moesten nog twee maanden bij de moeder blijven, maar we mochten alvast eentje uitzoeken. Ik vroeg welke het meest aanhalig zou zijn, dus de meeste aandacht wilde en veel wilde knuffelen. Ze wees J aan, en toen koos ik hem. Ik heb er geen dag spijt van gehad. Hij is een echte knuffelkont. Hij was altijd de kleinste van het nest, maar hij is zo enorm snel gegroeid, dat ik denk dat hij binnen een mum van tijd de grootste van het nest is geworden. Op 16 juli 2014 namen we hem mee naar huis. Hij is nu inmiddels 3,5 jaar, en hij is nog steeds zo ondeugend. Hij is heel speels, doet stoute dingen en is lekker knuffelig. Hij kroelt vaak bij je benen, is blij je te zien en slaapt lekker veel. Hij is super lief, heeft prachtige ogen en is een echte bengel. Vooral dat laatste kan ik niet vaak genoeg benadrukken. Hij is wel enorm verwend hoor, maar dat mag ook wel. We geven hem gezonde brokjes en snacks, en ik speel elke dag uren met hem. En we genieten er dan beiden van. Hij is bang voor de stofzuiger, maar verder dan dat is het een echte avonturier dat graag op onderzoek uit gaat en in alle tassen en dozen wilt kijken. Hij is echt mijn mannetje, mijn schatje. Het schoot knuffelen en het spelen, daarvan genieten we beiden het meest.

Ik houd ontzettend veel van dieren. Ik heb altijd van al mijn huisdieren gehouden, en ook al ben ik 3 uit het oog verloren, uit mijn hart vertrekken ze nooit meer. Ze zijn een groot deel van mijn leven geworden, en zullen dit ook altijd blijven. Voor mij zijn dieren een prachtige bron van leven, iets wat je veel liefde en plezier geeft. Zonder dieren was het leven een stuk saaier. Ik ben dankbaar mijn huisdieren te hebben, en dankbaar dat ik hun baasje mag zijn.

Liefs, Demi ❤