Slechte vriendin 5

In dit verhaal bepalen jullie de afloop, het lot. En er is gekozen voor: Smeek de agent jou naar hun toe te brengen.

5.

Ik kijk de agent aan.
‘Meneer, alstublieft… Ik wil naar ze toe.’
De agent kijkt naar de andere kant van het strand.
‘Ik denk dat het beter is als je hier blijft zitten.’
‘Alstublieft, ik smeek het u.’
De agent kijkt me aan en knikt vervolgens. Ik krabbel overeind en ik strompel naar Leon en Maxime toe. Onderweg lijkt het net alsof ik dronken ben. Ik moet moeite doen om mezelf staande te houden. Dan zie ik eindelijk Leon en Maxime. Ik kniel bij ze neer.
‘Max? Leon?’
Ik zie een grote plas met bloed rondom Leon. Het zand is volledig verkleurd. Bij Maxime zie ik een hoofdwond.
‘Leon? Kun je me horen?’
Ik wrijf over zijn wang heen, maar hij opent zijn ogen niet.
‘Viv?’
Ik kijk opzij. Maxime zit rechtop en kijkt me met knipperende ogen aan. Ik geef haar een knuffel en ze begint te huilen.
‘Rustig, het is voorbij’, zeg ik sussend tegen haar. Ze kijkt naar Leon.
‘Ik had naar je moeten luisteren… Het spijt me Viv.’
‘Het is al goed.’
Dan komt de agent achter ons staan.
‘Bent u oké?’
Maxime knikt. Hij knielt bij Leon neer.
‘Ademt hij nog?’ vraagt Maxime. De agent knikt.
‘Hij overleefd het wel.’
Een zucht van opluchting gaat door me heen. Maxime kijkt me aan.
‘Heeft hij je nog pijn gedaan?’
Ik doe mijn nek naar achteren en Maxime ziet de vingerafdrukken.
‘Ik zweer je echt dat ik niet wist dat hij zo gewelddadig was…’
‘Dat weet ik.’
Dan horen we de sirenes van de ambulance. De agent staat op.
‘Ik breng de verdachte naar het bureau. Zodra hij is verhoord kom ik jullie op zoeken in het ziekenhuis.’
‘Bedankt’, zeg ik tegen hem. Hij glimlacht en vertrekt. De ambulance arriveert en we worden meegenomen naar het ziekenhuis.

Diezelfde avond nog, mogen we bij Leon. Maxime’s hoofdwond is behandeld en ik ben oké. We hebben de gehele avond in de wachtkamer gewacht tot we bij hem mochten, en eindelijk is de tijd daar. We lopen naar zijn kamer toe en hij kijkt ons aan.
‘Hey’, zegt hij zachtjes.
‘Hey’, zeg ik, mijn tranen bedwingend. Ik ga naast zijn bed zitten en hij kijkt ons aan. Maxime’s wangen kleuren rood als Leon haar aankijkt.
‘Het spijt me…’ zegt ze.
‘Ik ben niet boos’, zegt Leon. Maxime glimlacht kort naar hem.
‘Ben je oké?’ vraagt hij aan mij.
‘Ja, ik wel. Maar hoe is het met jou?’
Leon zucht diep.
‘Naar omstandigheden goed.’
Ik glimlach naar hem en pak zijn hand vast.
‘Ik wil je bedanken voor je bescherming’, zeg ik tegen hem.
‘Alles voor een beeldschone dame.’
Ik lach.
‘Je hebt gelukkig je humor nog.’
‘Dat ontneemt niemand me.’
We lachen en dan wordt er op de deur geklopt. De agent komt binnen.
‘Fijn u allen wakker te zien’, zegt hij. We knikken en hij neemt plaats.
‘Vertel maar eens even in jullie eigen woorden wat er gebeurd is.’

Zodra de agent is vertrokken, en de zuster ons heeft verteld dat het bezoekuur voorbij is, gaan Maxime en ik richting huis. Vlak voordat we de kamer verlaten, en ik naar Leon kijk, besef ik dat ik hem nog niet officieel bedankt heb. Ik loop terug naar zijn bed en zoen hem. Ik voel hoe Leon’s mondhoeken omhoog trekken. Als ik stop met zoenen, zie ik een grote glimlach op zijn gezicht.
‘Morgen kom ik je ophalen’, zeg ik tegen hem.
‘Graag.’
Maxime en ik verlaten het ziekenhuis en we bellen een taxi. We besluiten de nacht bij mij thuis door te brengen. Ik betaal de taxi en we lopen mijn appartement binnen.
‘Bedankt dat ik hier mag slapen. Ik durf vannacht niet zo goed alleen te zijn’, zegt ze.
‘Ik ook niet.’
We vertrekken naar boven en ik pomp het luchtbed op.
‘Het spijt me, nogmaals’, zegt ze als ik net klaar ben.
‘Het is niet jouw schuld Max, echt niet.’
‘Je bent te lief voor me.’
‘Misschien, maar we hebben genoeg meegemaakt vandaag. Dat is al een straf op zich.’
Ze lacht en ik geef haar een deken.
‘Ik zie je morgen.’
‘Bedankt, dat je me niet liet stikken.’
‘We blijven vrienden, wat er ook gebeurd.’
Maxime lacht en gaat slapen. En ook ik val algauw in slaap.

De volgende dag hebben we Leon opgehaald en ik heb hem verteld dat hij een paar dagen in mijn appartement kan verblijven. Ik vond dat wel het minste wat ik kon doen.
‘Je woont leuk’, zegt Leon als hij mijn appartement binnenstapt.
‘Haha, dankje.’
Ik help hem naar de bank toe en zorg ervoor dat hij comfortabel genoeg zit.
‘Heb je iets nodig?’
‘Nee, dankje.’
Ik glimlach en ga naast hem zitten. Leon kijkt me aan.
‘Wat is er?’
‘Niets, je bent gewoon zo lief en mooi. Ik ben blij dat ik je gisteren ben tegengekomen.’
Ik glimlach en voel dat ik begin te blozen.
‘Misschien was het beter van niet, gezien de huidige situatie.’
‘Soms komen mooie kansen met gebreken aanzetten.’
‘Dat is een manier om het te verwoorden.’
Hij lacht.
‘Het zal wel kort door de bocht zijn, en waarschijnlijk ook wel wat snel en onverwachts, maar…’
‘Ik wil zeker met je daten.’
‘Echt?’
‘Ja, misschien zelfs wel meer dan dat.’
Hij lacht en ik zoen hem.
‘Dat woordje meer klinkt nu al beter.’
Ik lach en ga tegen hem aanliggen. Ook al voel ik me enorm schuldig wat er met hem gebeurd is, toch zou ik dit niet willen missen. Hij wilde me beschermen, en dat terwijl we elkaar geeneens kenden. Ik voel nu al dat het goed zit tussen ons en ik kan niet wachten op wat er nog komen gaat.

Xx Vivian

Einde

Volgende maand een nieuw dagboek verhaal waarbij jullie de afloop bepalen!

Liefs, Demi ❤