Storytime: Ik ben enig kind

Hey Creabea’s,

In deze serie ga ik wat dieper in op persoonlijke verhalen die ik heb meegemaakt. Via Twitter vroeg ik hoe deze serie moest heten en men koos voor Storytime. Dus vandaag het eerste artikel in deze serie: Ik ben enig kind.

Ik werd geboren op 21 februari 1997. Ik was 2 dagen te vroeg geboren dan de uitgerekende datum, wat uiteraard helemaal niets uitmaakte. Ik was een gezonde baby en ben dat gelukkig nog steeds. Behalve het baby gedeelte dan, maar dat spreekt voor zich 😉 

Mijn ouders wilden toentertijd nog een tweede kindje. Toen ik ongeveer 4 jaar oud was, kreeg mijn moeder een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit betekent dat de baby buiten de baarmoeder groeit en het lichaam hem als het ware afstoot. Ze had veel geluk gehad dat ze nog leefde. Mijn ouders wilden het heel graag nog een keer proberen, en weer mondde het uit in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. 

Mijn moeder heeft heel veel geluk gehad. Beide keren had het heel erg mis kunnen gaan, wat het ook bijna ging. Denkend aan wat er had kunnen gebeuren… Daar wil je niet aan denken. Ik besef echt hoeveel geluk we hebben dat alles toentertijd goed is gegaan. Ik vond een aantal jaren geleden een boekje waarin mijn moeder altijd schreef over mijn kindertijd. Ik las toen de angst die ze toen heeft gehad. Toen ik dat las besefte ik echt hoeveel geluk we hebben gehad. Ik ben ontzettend dankbaar, maar echt ontzettend dankbaar dat ze er nog is, want ik kan echt niet zonder mijn moeder.

Toen ik tussen de 6-8 jaar oud was, kreeg mijn vader last van zijn oor. Hij kreeg een hersenvliesontsteking. Hij moest twee keer geopereerd worden. Hij werd zo goed als doof, maar overleefde het godzijdank wel. Ook mijn vader heeft ontzettend veel geluk gehad. Ik ben echt, maar dan ook echt ontzettend dankbaar dat mijn vader nog leeft, want ik kan ook echt niet zonder mijn vader.

Vroeger vond ik het altijd verschrikkelijk dat ik enigst kind was. Je bent toch altijd wel wat meer alleen dan met een broer of zus. Maar toen ik ouder werd, en mijn ouders het vertelden van waarom ik enigst kind was, vond ik het helemaal niet erg meer. Mijn ouders zijn daarom ook zo zuinig met mij en ze proberen altijd voor me zorgen. Ze zijn heel blij dat ik ben geboren.

”Er zijn soms mensen die het niet helemaal begrijpen waarom mijn ouders zo bezorgd zijn om mij, maar ik kan ze heel goed begrijpen. Ik houd veel van ze, en ben heel dankbaar dat ze er nog zijn. Want ze hebben beiden hele enge en ernstige dingen meegemaakt, en ik ben daar heel dankbaar voor. Dat kan ik niet vaak genoeg zeggen.”

Liefs, Demi ❤