Kennismakingsdag 3

In dit verhaal bepalen jullie de afloop, het lot. En er is gekozen voor: Terug lachen en na het spel met hem praten.

3.

Meneer Hoeks kijkt hem glimlachend aan.
‘Ik waardeer je eerlijkheid Justin.’ Justin stapt terug, en hij blijft me aankijken. Ik snap niet zo goed waarom. Ik voel dat mijn handen beginnen te zweten, en ik veeg ze vlug af aan mijn broek.
‘Goed, ik denk dat we genoeg vragen hebben gesteld. Wat we nu gaan doen is heel simpel. We gaan een grote kring maken, en daarbinnen een kleine kring. De kleine kring kijkt naar buiten, en de grote kring naar binnen. Iedere 2 minuten draaien we door, zodat je elkaar nog wat extra kunt leren kennen.’ Zuchtend ga ik in het midden staan. Kennen we elkaar nog niet genoeg dan? Moeten we elkaar echt door en door kennen? Ik zie daar het nut niet van in. Maar goed, ik val nu al buiten de groep, dan kan het niet veel erger worden dan het al is.

Ik sta allereerst tegenover een meisje met blond haar. Ze heeft een roze truitje aan met daaronder een vrij kort spijkerrokje. Het meisje heeft ik weet niet hoeveel lagen make-up op. Ze kijkt me vrij verafschuwd aan.
‘Goed, de 2 minuten gaan nu in.’ Ik kijk haar aan.
‘Francis, toch?’
‘Duh.’ Ze gooit haar blonde lokken over haar schouder. Ik kan haar houding nu al niet hebben.
‘Luister, Irene…’
‘Het is Amber.’
‘Juist, Petra, wat je ook te vertellen hebt, het interesseert me toch niet. Dus ik zal je de ellende besparen en je alles over mij vertellen.’ Ze begint vrolijk te vertellen over haar rijke pappie en mammie en over haar geweldige uiterlijk. Ik zou het liefst haar kleine roze tasje van haar afpakken en erin overgeven. Gelukkig zijn de 2 minuten heel snel om. De grote kring draait door, en ik zie vanuit mijn ooghoek dat Justin aan de jongen die voor mij staat vraagt om te ruilen. Ze wisselen van plek, en ik kijk hem aan.
‘Jij bent Amber’, zegt hij lachend.
‘En jij bent Justin.’
‘Luister, het spijt me dat ik je veroordeeld.’
‘Heb je dat dan?’
‘Je vroeg tijdens die vraag om eerlijkheid toch? Ik ben nu eerlijk.’
‘Dat weet ik, maar je hoeft het me heus niet uit te leggen.’
‘Ik zou daar graag de kans voor krijgen. Ik wil de lucht tussen ons klaren.’
‘We kennen elkaar net een uur.’
‘Daarom, het is een gelogen uur.’ Ik vind hem ietwat raar, maar toch ook best wel charmant.
‘Doordraaien’, horen we.
‘We praten straks verder, goed?’ Ik knik, en hij draait door.

Na de kringgesprekken mogen we kort pauze houden. Ik loop naar de kantine en zoek een plekje bij een sta tafel. Justin komt bij me staan.
‘Eindelijk kunnen we even rustig praten’, zegt hij glimlachend.
‘Vertel, wat is de reden dat je me veroordeelde?’ Ik zie dat zijn wangen rood kleuren.
‘Ik moet je eerlijk bekennen dat ik dacht dat je een nerd was.’ Ik frons mijn wenkbrauw en kijk hem aan.
‘Ik weet het, het spijt me. Ik ben gewoon niet zo makkelijk met meisjes en ik kijk altijd maar naar de buitenkant. Maar nu ik jou dat hoorde vertellen, besefte ik ineens dat er meer is dan alleen de buitenkant. Er is ook een binnenkant, en die blijkt mooier te zijn.’ Hij kijkt me glimlachend aan.
‘Justin, ik…’
‘Je hoeft niets te zeggen, ik verwacht ook niet dat je ineens vrienden wilt zijn. Maar als het je leuk lijkt, kunnen we vandaag samen doorbrengen?’ Ik kijk hem aan. Ik voel me erg gevleid door zijn excuses, en al helemaal dat hij door mijn woorden in zag dat de binnenkant zoveel meer is dan de buitenkant. Maar hoe weet ik zeker dat hij geen player is die een weddenschap heeft met een ander? Maar waarom spreekt die sprankeling in zijn ogen me zo aan? Waarom heb ik het gevoel dat door die sprankeling, Justin de waarheid spreekt?

Moet ik met hem de dag doorbrengen, of niet?

Dikke kus, Amber

(Bepaal haar lot, de meeste stemmen gelden en dat wordt haar leven)

• Met hem de rest van de dag doorbrengen.
• Vriendelijk zeggen dat je dat niet ziet zitten.
• Vriendelijk zeggen dat je twijfelt.
• Weglopen zonder nog maar iets te zeggen.