Stressvol middagje

Hey Creabea’s,

Zoals de meesten van jullie wel weten pas ik iedere dinsdag op het hondje van mijn oom en tante. Zo ook in de vakantie. Ik ga nu na de zomervakantie 5 dagen per week stage lopen, en dus kan ik dinsdags niet meer op hem passen. Ik moest gisteren naar school voor stage instructie, en morgen begint mijn stage. Dus kan ik vandaag nog op hem passen. Maar vorige week was er iets gebeurd waardoor ik erg van mijn stuk was.

Ongeveer 2 week geleden had hij nogal last van zijn pootje, maar daar had hij wel vaker last van. Hij liep wat mank en zakte er wel eens doorheen. Het werd een week later weer wat beter, en hij liep ook weer beter.

Ik had hem dinsdag opgehaald en ging naar mijn oma en opa toe, waar ik altijd met hem verblijf op dinsdagmiddag, en had met hem gewandeld. Hij had alleen een erg rode poot, het leek wel opgedroogd bloed. Dat vond ik een beetje vreemd, en mijn oma en opa ook, al helemaal omdat hij er steeds aan zat. Toen ik wilde kijken gromde hij en werd hij boos, dit gebeurde ook bij mijn oma en opa. Dus mijn opa belde mijn tante, die zei dat ze er na haar werk mee heen zou gaan naar de dierenarts. We bleven op hem letten, dat hij niet weer aan zijn poot zou zitten.

Op een gegeven moment begon hij heel erg te janken en te piepen, het ging door merg en been, en dwars door mij heen. Het deed me zo’n zeer hem zo te horen janken, hij schreeuwde het uit van de pijn. Ik ging weg, ik kon het niet aanhoren. Mijn oma moest huilen, en mijn opa belde direct weer mijn tante. Ze hoorde hem op de achtergrond en snelde op haar scooter naar hun huis toe.

Eenmaal aangekomen gingen mijn opa, tante en het hondje naar de dierenarts. Mijn oma en ik bleven thuis, in de hoop dat er niets ergs zou zijn. Ik ging maar alvast met het eten bezig. We waren heel zenuwachtig en geschrokken, en konden alleen maar hopen dat het niet ernstig zou zijn. Een uur later hoorden we dat hij onder narcose moest, en wellicht geopereerd moest worden. Ik hoopte dat het niet hoefde.

Een halfuur later belden ze weer. Hij hoefde niet geopereerd te worden gelukkig. Er bleek iets in zijn poot te zitten, een soort grasspriet/stekel. Het bleek er al een week in te zitten, en het is in zijn huid getrokken en gaan ontsteken. Het was verwijderd, en nu moest hij eerst weer bijkomen voor hij weg mocht.

Weer een halfuur later kwamen ze aanrijden, en mijn tante liet zijn poot zien. De wond zag er akelig uit en er zat behoorlijk wat bloed op zijn poot, maar er zitten 2 hechtingen in. Ik vond het wel vreemd dat de dierenarts er niets omheen had gedaan, maar hij zal dat wel weten, toch? Mijn tante appte me die avond dat het beter ging, maar dat hij per ongeluk had geplast in huis. Hij was nog versuft en kon het niet ophouden. Hij was aan het rusten en aan het bijkomen.

Inmiddels gaat het weer beter met hem, gelukkig. Ik schrok echt heel erg, en om na te gaan hoeveel pijn hij had… Dat arme hondje, mijn schatje… Ik ben echt super blij dat hij weer aan de beterende hand is. En mijn tante was blij dat hij bij ons was, want wie weet wat er was gebeurd als hij de hele middag alleen was gebleven. Ze was ook dankbaar dat mijn opa haar had gebeld en met haar is mee geweest. Zijn pootje is weer helemaal genezen en hij is zichzelf weer. Ik ben zo blij dat hij weer helemaal de oude is ♡♡

Liefs, Demi ❤