Persoonlijk: Wat jullie voor me betekenen

Hey Creabea’s,

Een ietwat ander persoonlijk artikel dan dat jullie van mij gewend zijn. Ik wil het eigenlijk eens hebben over hoeveel jullie voor mij betekenen, ten opzichte van mijn real life. Misschien vraag je je nu af: Waar heeft ze het over? Maar dat wordt later hopelijk wat duidelijker.

Ik heb in januari de Draw My Life Tag gedaan, en daarin vertelde ik hoe mijn jeugd was. Ik heb een fijne jeugd gehad thuis. Mijn ouders waren er altijd voor me en ik kreeg veel aandacht. Op school en met vriendschappen ging het echter minder. Pas rond mijn dertiende kreeg ik echt vrienden. Nu ben ik heel blij dat ik ze heb, want vroeger was dat heel anders.

Ik werd vaak gepest, om mijn uiterlijk, mijn doen. Ik was vroeger altijd een lachende baby, maar sinds school is dat een beetje veranderd. Op school werd ik gepest, en voelde ik me niemand. Ik had geen zin meer in school, maar ik bleef wel mijn best doen. Ik moest vaak huilen om hoe het ging met mijn klasgenoten, en mijn ouders vertelden dit aan de juf, maar ze luisterde niet.

Ik heb gelukkig nooit negatieve of depressieve gedachten gehad, absoluut niet. Ik bleef altijd sterk en mijn diertjes en mijn ouders gaven me genoeg liefde. Ik deed thuis wat ik leuk vond en kon daar echt mezelf zijn. Ik merk ook dat ik op school heel stil ben, maar thuis ben ik echt vrolijk, haha.

Sinds ik mijn blog heb, is er echt wat veranderd. Ik krijg nog steeds regelmatig te maken met mensen die me raar aan kijken, me wegduwen en geen woord tegen me willen zeggen. Ik ben ook erg stil, wat saaier dan de meeste jongvolwassenen, en ik ben zo dol op schrijven, dat ik alles om me heen vergeet als ik schrijf. Woorden zeggen voor mij heel veel. En daarom wil ik in woorden uitdrukken wat ik voel sinds ik blog.

Ik deel geen foto’s, en dat heeft een reden. Ik wil mezelf graag sparen, voor bepaalde reacties. Ik weet dat het hier niet zo zal zijn, maar ik wil graag het plezier in het bloggen houden. Want, ik merk door alle lieve reacties van jullie, dat mijn schrijfstijl en dus mijn innerlijk, er zo veel meer toe doet dan mijn uiterlijk. Door jullie weet ik dat mijn karakter mooi is, dat ik er toe doe, dat de mensen in mijn echte leven (niet allemaal) niet deugen. Ik merk dat ik hier echt gewaardeerd wordt, en dat heb ik heel erg nodig.

Mijn vrienden waarderen me, maar ik zie ze niet zo vaak. Door dagelijks een bericht te posten, word ik er dagelijks aan herinnerd hoe lief jullie zijn. Mijn ouders begrepen het bloggen eerst niet, maar toen ik laatst vertelde waarom ik er zo gelukkig van wordt, begrepen ze het veel meer. Ze vonden het eerst een nare gedachte, dat ik alles online gooi op internet. Of nou ja, alles, een groot gedeelte. Maar nu zien ze in hoe vrolijk ik er van word. Dat neemt niet weg dat ze nog steeds bang zijn. Maar ze weten dat ik zelf ook niet graag alles deel en open gooi, en ze weten dat ik te vertrouwen ben. Ik heb nooit gekke dingen gedaan, en ze weten dat ik dat ook nooit zal doen.

Om dit lange, maar toch erg persoonlijke bericht af te sluiten, wat ik erg moeilijk vond om te delen, wil ik jullie echt bedanken voor al jullie steun en lieve reacties in de 1,5 jaar dat ik al blog. Ik ga niet stoppen, want dit maakt me echt gelukkig. Ik zou gek zijn als ik zou stoppen. Ik wil jullie nogmaals bedanken, en echt een dikke shout out naar jullie allemaal. I really love you guys ❤

Liefs, Demi ❤