Het is voorbij

Ik heb weer met de lieve Anja een verhaal geschreven, en dit keer begon ik het verhaal. Anja heeft dit realistische, oneerlijke verhaal afgemaakt 🙂

Mijn deel:

Patricia zet haar fiets in de fietsenstalling. Ze pakt haar rugzak van de bagagedrager en doet haar muziek uit haar oren. Ze opent de deur, en stapt naar binnen. Het is binnen een stuk aangenamer. Patricia zet haar muts af, en loopt de gang door. Ze loopt naar het klaslokaal van groep 5. Het is nog donker. Ze knipt het licht aan, en zet haar spullen weg. Het is vrijdag, en dat betekent dat er begonnen wordt met een spreekbeurt. Patricia pakt de stoelen van de tafel, en zet ze neer. Vervolgens doet ze het bord aan, en ruimt de uitlegtafel op. Ze schrijft de planning van de dag op het bord en legt de rekenschriftenalvast op de tafeltjes. Dan komt haar begeleidster binnen.
‘Goedemorgen.’
‘Goedemorgen.’ De begeleidster gaat aan haar bureau zitten, en pakt haar agenda. Ze kijkt schuin naar Patricia. Patricia is ondertussen druk bezig de computers op te starten.
‘Patricia, kan ik jou straks nog even spreken om 12 uur?’
‘Natuurlijk.’ Patricia krijgt het benauwd. Ze is al vaker op haar vingers getikt. Enkel en alleen omdat ze niet altijd durft te zeggen wat er in haar omgaat. Ze is bang dat dat voor problemen gaat zorgen. Ook wil ze graag eens een lesje geven, maar haar begeleidster heeft andere klusjes voor haar in petto. Ze is het hier niet mee eens, maar zegt niets. Soms kijkt ze wel wat zuur, maar ze probeert zich in te houden.

Als de spreekbeurt is geweest, gaan de kinderen rekenen. Patricia helpt de kinderen met vragen. Als ze klaar zijn, is het pauze. Patricia haalt de schriftjes op en begint na te kijken, terwijl de kinderen eten. Als ze naar buiten gaan, loopt ze naar de keuken. Zeschenkt een kopje koffie in, en gaat naar buiten. Ze heeft iedere dag pleinwacht, samen met de andere docenten. Ze praten altijd over koetjes en kalfjes, en Patricia weet nooit goed wat ze moet zeggen. Zo ook vandaag niet. Ze is erg stil, omdat ze steeds aan het gesprek moet denken. Na de pauze, gaan de kinderen naar binnen. Patricia helpt ze met spelling en gaat met sommige kinderen lezen.

Het is algauw 12 uur. De kinderen hebben vakantie, en zijn al om 12 uur vrij. Patricia begint het lokaal te vegen, als de kinderen naar buiten stormen. Ze zet de stoelen op de tafel, veegt het bord schoon,en kijkt spelling na. Ze sluit de computers af en het bord. Dan komt haar begeleidster weer binnen. Ze gaan aan de uitlegtafel zitten.
‘Goed, ik heb iets belangrijks te vertellen. Het zal helaas geen goed nieuws zijn.’ Patricia schrikt.

Nu komt Anja’s deel 🙂

‘Helaas moet ik je mededelen dat vandaag je laatste stage dag is. Je communicatie met de leerlingen en leraren vinden we ronduit slecht. Het lijkt wel of je constant met andere dingen bezig bent.’ Patricia hoort niets meer. Bam, daar sta je dan, haar grootste droom spat in duizend stukjes uit elkaar. Tranen rollen over haar wangen. Alles heeft ze gegeven om deze stageplek te kunnen bemachtigen. Zag dan echt niemand de goede dingen die ze wel deed? Hoe lief ze met de kinderen omging en hoe dol de kinderen op haar waren? Weg wil ze en zo snel mogelijk. Ze zet het op een hollen. In de verte hoort ze haar begeleidster nog roepen.
‘Patricia, kom terug, we zijn nog niet uitgepraat’. Maar weg is ze. Ze wil voorlopig niemand zien of horen.

Ze besluit om naar het park te gaan. Sinds kort heeft ze daar een plekje ontdekt, vlakbij de waterkant waar niemand haar kan zien en waar ze haar tranen de vrije loop kan laten. Kwaad is ze, nee woest. Op zichzelf, op haar begeleidster, op iedereen. “Maar daar schiet ze ook niets mee op”, denkt ze dan. Uit haar rugzak pakt ze haar notitieblok en pen en begint haar levensverhaal op te schrijven.

Uren verstrijken en Patricia schrijft maar door. Ondertussen wordt het al aardig donker en Patricia besluit om toch maar eens naar huis te gaan. Haar ouders zullen zich in de tussentijd wel zorgen maken, en zich afvragen waar ze blijft. Snel staat ze op, te snel. Haar notitieblok vliegt het water in. Oh nee, dat ook nog! Het kwaad is al geschied, voor haar ogen verdwijnt het begin van haar opgeschreven levensverhaal in het troebele water.

Twee weken later:

Patricia is over haar ergste verdriet heen. Ze heeft besloten om niet bij de pakken neer te gaan zitten en is bezig met allerhande sollicitaties te verrichten. Plots gaat de bel. Ze verwacht niemand en maakt nieuwsgierig de deur open. Voor haar staat een man en deze stelt zich voor als Mark Philips.
‘Ben jij Patricia Jongen?’ vraagt hij .
‘Dat ben ik’, zegt Patricia, ‘Moet ik u ergens van kennen?’
‘Ik ben hoofdredacteur van de Nieuwe Dayly’, zegt Mark. Patricia kon wel door de grond zakken. “De Mark Philips?” Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, natuurlijk kende ze hem maar waarom stond hij dan bij haar aan de deur?
‘Twee weken geleden , was ik aan het vissen  bij de vijver in het park’, zegt hij, ‘Helaas niets gevangen, maar ik hengelde er een notitieblok uit met jouw naam erop en dat had echt geen uren later moeten zijn, dan was namelijk alle schrift vervaagt. Ik heb jouw verhaal gelezen en ik zeg het je ronduit, dit is een geweldig verhaal en wil jou graag de kans geven om voor mij te komen werken. Het heeft me veel moeite gekost om je te vinden omdat ik alleen je naam had maar uiteindelijk ben ik dan toch achter je adres gekomen. Beste Patricia, wil je er a.u.b. goed over nadenken en mijn aanbod aanvaarden? Je mag iedere dag een column schrijven met je eigen invulling.’ Nou, daar hoefde Patricia niet over na te denken, natuurlijk wilde ze dat.

Haar droom om docente te worden spatte dan wel in duizend stukjes uit elkaar, maar deze kans was haar tweede droombaan, en die werd wel werkelijkheid.

Einde

Super bedankt dat ik nog een verhaal met je mocht schrijven. Ik zou dit graag nog een keer doen 🙂

 

 

Liefs, Demi ❤