Het internaat II #19

Wat vooraf ging:

Karlijn is door haar voet gegaan, en heeft vroeger een ernstige blessure gehad. Er zat een scheurtje in, en ze heeft nu loopgips. Chuck is met haar mee geweest. Toen hij thuiskwam, had iedereen wat te doen. Hij lag op zijn kamer naar muziek te luisteren, en hoorde een gil. Hij schrok toen hij in de keuken kwam.

De hele keuken is overhoop gehaald. Er liggen pannen op de grond, en de koelkast is leeg. Gertrude zit huilend op de grond.
‘Wat is er gebeurd?’
‘Ik heb geen idee. Ik was aan het stofzuigen, toen ik ineens pannen hoorde vallen. Ik dacht dat de kat van de buren weer in de keuken zat, en nam een kijkje. Toen trof ik dit aan, en de achterdeur was open. Er is ingebroken!’
‘Hebben ze niet iets van waarde meegenomen?’
‘Nee, voor zover ik weet niet, nee.’
‘Waarom stelen ze eten?’
‘Ik weet het niet…’ Willemijn komt de keuken in. Ze helpt Gertrude overeind en neemt haar mee naar de woonkamer. Ik besluit mijn speurneus in te zetten en op onderzoek uit te gaan.

Ik ben al een tijdje bezig met het zoeken naar aanwijzingen, maar ik kan niets concreets vinden. In de tuin heb ik slechts één voetstap gevonden, maar die kan van iedereen zijn. Ik loop langs de vuilnisbakken, als ik daar een plastic tas uit één van de vuilnisbakken zie hangen. Ik loop ernaartoe, en vind al het eten in de vuilnisbak.
‘Gadver, wie doet nu zoiets?’ Ik neem de tas mee naar binnen. Willemijn geeft Gertrude net een glaasje water.
‘Wat is dat?’ vraagt ze. Ik gooi de tas op de tafel.
‘Het gestolen eten, uit de vuilnisbak gevist.’ Gertrude opent vlug de tas, en haalt alles eruit wat verpakt zit.
‘Was het een flauwe grap?’ vraagt Willemijn.
‘Die kans zit er dik in.’
‘Maar… wie doet nu zoiets?’
‘Ik weet het niet, maar ik kom er gauw genoeg achter…’

De volgende dag ben ik al vroeg wakker. Ik wil graag weten wie de flauwe grap van gisteren op zijn geweten heeft. Ik verdenk iemand van het andere internaat. Betsy is erg gepest op haar vorige internaat, en wij hebben er met zijn allen voor gezorgd dat ze hier mocht wonen. Misschien willen ze wraak nemen. Ik heb een foto genomen van de voetafdruk, en wil straks tijdens sport de schoenen controleren. Misschien kom ik er dan achter wie het was…

Het is tijd voor sport, en ik probeer me zo langzaam mogelijk om te kleden.
‘Chuck, kom je?’ vraagt Martin.
‘Ja, wil je even zeggen dat ik mijn veters nog moet strikken?’ Martin knikt. Als de kleedkamer leeg is, loop ik de schoenen bij langs. Ik vergelijk ze met de afdruk van de foto. Het lijkt er even op dat ik geen match heb, maar dan vind ik toch de schoen van de dader. Ik schrik me rot als ik erachter kom wie het is.
‘Nee, dit kan niet waar zijn… Hij?!’

Wie was het denken jullie?

Ltr, Chuck