Afmaakverhaal Blogsquad deel 6

Enkele tijd geleden stelde Marleen in de Blogsquad voor om samen een afmaakverhaal te schrijven. Iemand begint dan een verhaal (in dit geval dus Marleen) en daarna schrijft iemand van een andere blog er steeds een stukje bij. Na mij zal Iris haar stuk schrijven, dus houd haar blog zeker in de gaten de komende tijd! Hier komen eerst de andere delen voor een logisch verhaal:

Marleen:

Irene was vroeger op school anders dan de andere meiden. Ze hield niet van mode, make -up en jurken. Op school werd ze aangekeken alsof ze een soort buitenaards wezentje was. “Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik het gewoon niet interessant genoeg vind” riep ze verontwaardigd als iedereen er raar over ging doen. Nu is ze 25 en weet ze niet zo goed wat ze met haar leven wil. Haar ouders willen dat ze model word maar ze denkt er zelf anders over.  “Het is maar eens tijd dat ik mijn eigen leven bepaal.” Ze pakt haar koffers en verlaat zonder een snik het oude huis.

Laura:

Een beetje onzeker zit Irene enige tijd later op een van de verlaten bankjes van het station. Zonder veel nadenken heeft ze een kaartje gekocht. Enkele reis. Ze haalt haar notitieboekje boven. “Wat wil ik eigenlijk gaan doen?” vraagt ze zichzelf af. Afwezig begint ze wat te krabbelen. Enige tijd later kijkt ze op, de trein rijdt het station binnen. Snel pakt ze haar rugzak, camera en stapt de trein op. Als ze eenmaal zit kijkt ze wat ze getekend heeft. Een bos en een meer. Een houten aanlegsteiger. Noorwegen! Oh, ze vind het daar zo prachtig! Maar haar ouders wilden nooit op reis gaan naar dat soort plekken. Een luxehotel in het warme Spanje is toch veel leuker? “Nee”, denkt Irene bedroeft. “Nooit heb ik verlangd naar rond paraderen in bikini en heel de dag liggen bakken”. “Ik wil de geur van de ongerepte natuur opsnuiven en gewekt worden door het zonlicht en gekwetter van vogels…”

Veerle:

Na een uur in de trein gezeten te hebben is Irene bij het eindstation. Ze ziet op het bordje dat ze in Den Haag is aangekomen. Wat moet ze hier nou weer? Ze haalt maar even een broodje en daarna kijkt ze op de borden waar ze allemaal naar toe kan. Alkmaar, Utrecht, Rotterdam, Amsterdam… Schiphol! Het komt toch wel eens voor dat je mee kunt reizen als er plekken over zijn in een vliegtuig? Irene ziet dat de trein over een paar minuten gaat en besluit naar Amsterdam te reizen.

Het is ontzettend druk op het vliegveld. Mensen die hun kinderen in bedwang proberen te houden, stelletjes die op een romantische reis gaan en mannen in nette pakken lopen met een chagrijnig gezicht rond. Irene gaat ergens zitten en tekent wat in haar boekje. Ze ziet in haar ooghoek dat er een man naast haar komt zitten. Na een tijdje vraagt hij: ‘Waar moet je naartoe?’. Ze kijkt hem aan een haalt haar schouders op. ‘Weet ik niet, weg…’

Linda:

‘Weg? Is het hier dan zo verschrikkelijk?,’ vraagt de man verbaasd. Hij heeft grote, borstelige wenkbrauwen en een vriendelijk gezicht. Irene haalt haar schouders op.
‘Ik weet het niet… het is gewoon… niemand begrijp mij hier.’ Er valt een lange stilte. Irene ziet de man bladeren in een multomap. Hij kijkt herhaaldelijk van zijn horloge naar het lichtgevende bord aan de muur. ‘Aankomsttijden’, staat er bovenaan.
‘Wacht u op iemand?’ De man knikt. ‘Mijn vrouw komt vandaag terug uit Afrika.’ Afrika… Irene kan het niet helpen, maar ze voelt een steek van jaloezie. Waarom is zij niet in Afrika?
‘Meisje… moet je nu huilen?’ De man kijkt haar plotseling bezorgd aan. Irene schrikt op en wrijft over haar wang, die nat aan voelt. Shit, zat ze hier nu gewoon een potje te janken?! Die man zal ook wel gedacht hebben…
‘Hier.’ De man voelt in zijn jaszak en haalt er een vijf euro briefje uit. ‘Haal iets lekkers bij de Starbucks, misschien voel je je daarna beter.’ Irene wil het geld eigenlijk niet aanpakken, maar de man dringt aan. Ze sjokt langzaam naar de Starbucks aan de overkant. Een lange, slungelige jongen met bruin, krullend haar staat achter de toonbank. Hij lacht vriendelijk. ‘Kan ik u ergens mee helpen?

Aymara:

“Ehm, ik weet het niet. Ik kom hier eigenlijk nooit, dus ik heb geen idee wat er lekker zou zijn of niet.” “Nooit gekomen?” Vraagt de jongen verbaasd. “Nee, laat dan ook maar” En ze draait zich om en loopt weg. Ze kijkt een beetje rond en ziet een boord met alle vliegtuigen die gaan vertrekken. Ze ziet dat er een vliegtuig gaat naar Noorwegen. ‘Noorwegen. Dat moet wel mijn mijn droom land zijn, net als op mijn tekening.’ Denkt ze. Opeens krijgt ze een golf van verdriet, verdriet dat ze alleen is en dat ze echt alles gaat verlaten. Het voelde nooit als thuis, maar ze is er toch wel opgegroeid. Maar dan denkt ze, ‘Ik ben hier dan wel opgegroeid, maar waarom verdrietig zijn als het toch niet zo leuk was? Ik kan dit zeker alleen, ik heb wel in mijn eentje alles gedaan!’

Een tijdje later zit ze in het vliegtuig. Ze is zenuwachtig, dat merkt ze ook wel. Er komt dan opeens een heel vrolijk meisje in het vliegtuig. ‘Had ik maar een reden om zo vrolijk te zijn…’ denkt ze. Dan stopt het meisje bij haar. “Hey, ik ben Mila! Ik zit naast je deze vlucht.”

Ik:

‘Oh, hey, ik ben Irene.’ Ze bonjourt voorbij Irene’s lange benen en ploft met een zucht neer.
‘Ben je zenuwachtig?’
‘Nee’, zegt Irene zo stoer mogelijk.
‘Ik ook niet, ik vind het super leuk! Ik ben al naar zoveel bestemmingen geweest. Bonaire, Curaçao, Hawaï…’ Jeetje, waar zit haar uit knop? Irene grabbelt in haar tas en haalt haar oortjes eruit. Is het stom als ze nu ineens naar muziek gaat luisteren? Ach, ze merkt het vast niet. Ze zoekt een nummer op van Jessie J en gaat achterover liggen.
‘Ik ben zelfs naar Ierland geweest, en Schotland, en Canada…’ Haar stem verdwijnt in Irene’s hoofd, en ze probeert wat te gaan slapen.

Tegen de tijd dat ze gaan landen, is Mila nog niet klaar met haar bezochte plaatsen. Ze heeft schijnbaar de gehele vlucht haar hele levensverhaal vertelt. Irene loopt vlug het vliegtuig uit en maakt dat ze wegkomt. Als ze net naar de uitgang wil lopen, botst ze tegen iemand op. Ze kijkt naar een grote man, die haar met dreigende ogen aankijkt.

Wil je weten wat het vervolg wordt? Houd dan de komende tijd de blog van Iris in de gaten! Ik ben heel benieuwd wat het vervolg wordt ^^

Liefs, Demi ❤

Advertisement