Het internaat II #18

‘Ik heb goed en slecht nieuws voor je’, zegt de dokter. Ik hoor Karlijn slikken, en duw haar dichter tegen me aan.
‘Het goede nieuws is dat het niet weer gebroken is.’ Er gaat een zucht van opluchting door haar heen, maar ze beseft dat de dokter nog niet is uitgesproken.
‘Er zit alleen wel een heel klein scheurtje. Het kan een breuk worden, als je weer valt. Ik wil er voor de zekerheid wat gips omdoen, zodat het niet erger wordt. Ik geef je krukken mee om je voet zo min mogelijk te belasten. Over twee weken zal het wel genezen zijn, maar ik denk dat het tijd wordt dat je andere schoenen gaat kopen.’ Karlijn knikt en zucht. Ze loopt met de dokter mee naar de gipskamer. Ik bel ondertussen naar Willemijn.
”Hey schatje, wat is het nieuws?”
”Ze heeft een klein scheurtje, maar er wordt voor de zekerheid gips omheen gedaan.”
”Dat is wel verstandig. Komen jullie zo naar huis? Gertrude heeft het eten al klaar.”
”Ja, we gaan zo weg.”
”Tot zo schat.”
”Tot zo.” Ik hang op als Karlijn binnenkomt, schudt de hand van de dokter en loop met haar naar buiten.

‘Hoe moet ik de krukken nu meenemen?’ Ze kijkt vragend van mij naar de fiets.
‘Tja, dat wordt inderdaad een opgave. Als jij nu op de fiets gaat zitten, dan loop ik met jou op de fiets naar huis. En dan houd jij de krukken vast.’
‘Dat hele eind? Dat kan ik je echt niet aandoen.’
‘Ik denk niet dat we veel keus hebben.’ Karlijn knikt en gaat op haar zadel zitten. Ik duw met mijn rechterarm tegen haar rug aan en houdt met mijn linkerarm het stuur vast. Het gaat moeizaam, maar gelukkig voor mij weegt ze niet veel.

Pas rond zevenen komen we thuis. Willemijn geeft me een dikke knuffel als ik de fiets van Karlijn in de fietsenstalling zet.
‘Ik was erg ongerust. Waarom duurde het zo lang?’
‘We konden de krukken niet meenemen, en ik ben met haar op de fiets, naar huis gelopen.’
‘Heb je geen rugpijn dan?’
‘Nee, valt mee.’
‘Kom, ik heb wat eten voor je bewaard.’ Ik loop met Willemijn naar de eetkamer, waar ook Karlijn zit.
‘Bedankt voor alles, Chuck.’
‘Geen dank, vrienden in nood help ik altijd.’ Ze glimlacht, en ik schep vlug op.

Rond half acht zit ik op mijn kamer, naar muziek te luisteren. Martin is vanavond bij Toke, en Willemijn heeft met Olga een meidenavondje georganiseerd. Betsy en Karlijn zitten continu te kletsen, en Gijsbert en Abel zijn aan het studeren. Ik ben dus helemaal alleen. Ergens vind ik dat niet erg, want na zo’n drukke dag heb ik dat wel verdiend. Dan hoor ik plotseling een ijzingwekkende gil. Ik gooi mijn koptelefoon op mijn bed en ren naar beneden. Ik schrik als ik in de keuken kom.

Wat zie ik?

Ltr, Chuck