Blind date 2

Chris loopt naar zijn kledingkast toe.
‘Wat zal ik aantrekken?’
‘Gewone kleren, niet teveel poespas’, zegt Brad.
‘Een overhemd met stropdas, een nette broek en leren schoenen?’
‘Is dat niet een beetje overdreven?’ vraagt Brad.
‘Ik wil goed voor de dag komen. Ze moet meteen op me vallen.’
‘Als jij het zegt…’ Brad helpt hem met zijn das en bekijkt nog vlug het profiel van Jennifer. Maar als hij op haar foto drukt, komt er in beeld dat het profiel is verwijderd.
‘Chris, check dit’, zegt hij. Chris loopt naar hem toe.
‘Dat komt vast omdat ze haar potentiële kandidaat heeft gevonden, moi. Misschien moet ik mijn profiel ook verwijderen.’ Hij drukt op de prullenbak en sluit zijn laptop af. Hij kijkt nog één keer in de spiegel en loopt naar beneden.

Als hij naar zijn auto loopt, tikt Brad hem op zijn schouder.
‘Zal ik met je meegaan?’
‘Ik ben geen klein kind.’
‘Nee, dat weet ik. Maar wat als het misgaat? Iemand moet je toch opvangen?’
‘Dat is aardig, maar ik red me echt wel.’ Brad knikt en kijkt hoe hij instapt. Dan start Chris de auto. Hij probeert met zijn ruitenwissers het ijs van zijn ruit af te halen, maar dat lukt niet. Hij stapt chagrijnig uit de auto en loopt naar binnen. Brad ziet zijn kans en verstopt zich op de achterbank, achter de stoel van Chris. Net op tijd, Chris komt terug en begint te krabben. Als hij klaar is, stapt hij weer in en rijdt weg, op weg naar zijn date.

Het is nog maar zes uur als hij aankomt, maar hij wil zeker weten dat er een plekje is in het restaurant van de bioscoop. Vlak voor hij de auto op slot doet met een druk op de knop, springt Brad uit de auto. Hij duikt weg achter een paal en wacht tot Chris naar binnen gaat. Chris loopt naar de serveerster toe.
‘Hallo, is er nog een tafel voor twee?’
‘Ja, van hoe laat tot hoe laat wilt u hem reserveren?’
‘Van half zeven tot half acht.’
‘Prima, op welke achternaam?’
‘Op Zanden.’
‘Staat genoteerd, u mag alvast gaan zitten als u wilt.’
‘Graag.’ Ze begeleidt hem naar zijn tafel en vraagt of hij alvast wat wil drinken.
‘Doe maar een colaatje.’ Ze knikt en loopt weg. Brad schiet vlug het restaurant in. Hij gaat zitten en houdt de krant voor zijn gezicht, in de hoop dat Chris hem niet herkend. Hij heeft echter niets door, tot grote opluchting van Brad.

Het is al bijna half zeven, en Chris wordt met de minuut zenuwachtiger. Wat als ze niet komt? Wat als ze hem niet herkend? Hij wenkt de serveerster.
‘Heeft u een pen te leen?’
‘Uiteraard.’ Chris pakt zijn servetje en schrijft er zijn naam op. Hij zet hem zodanig neer dat iedereen die binnen komt hem kan lezen.
‘Anders nog iets?’ vraagt ze.
‘Nee, dank u.’ Ze knikt en loopt weg. Chris vouwt zijn handen in elkaar en probeert wat te ontspannen. Iedere keer als de deur opengaat, kijkt hij op. Er komen stelletjes binnen en grote groepen, maar geen jonge vrouw. Hij begint langzamerhand chagrijnig te worden, aangezien het inmiddels al kwart voor zeven is. Hij kijkt op zijn mobiel. Wat stom, hij heeft nooit zijn nummer gegeven… Hoe moet ze hem nu bereiken? Voor hetzelfde geldt staat ze in de file of is er onderweg iets gebeurd… Dan valt zijn oog op de krant. Hij herinnert zich dat de krant al een hele tijd iemand bedekt. Hij is nieuwsgierig en staat op. Als hij dichterbij komt en naar beneden kijkt, ziet hij iets herkenbaars. Hij rukt de krant uit de handen van Brad.
‘Wat doe jij hier?’

Hoe zou dit verder gaan?

Wordt vervolgd