Persoonlijk: Ik mis je

Op zaterdag 4 januari 2014 moest ik mijn lieve kat laten inslapen. Ze was al vanaf mijn geboorte bij me. Ze was 3 jaar toen ik werd geboren. Ze was rood met tijgerstrepen op haar hoofdje, en een wit bekje en een witte punt bij haar staart. Ze was mijn grote zus. Ze is 19,5 jaar oud geworden.

Ze werd natuurlijk steeds ouder. Ze kreeg tot 2 keer toe een TIA. Onze dierenarts gaf haar medicijnen en liet haar zo een week langer leven. Ik ben die man heel dankbaar voor wat hij voor ons heeft gedaan. Ik was super blij dat ze het nieuwe jaar nog had gehaald. Maar toen, zaterdag 4 januari, ging het mis. Ik was net bij mijn oma en opa, toen mijn vader belde. Het ging niet. Mijn opa bracht me vlug naar huis. Mijn kat kon niet liggen en draaide rond. Volgens mijn ouders had ze pijn. Ik wilde het niet geloven, maar ik zag het. Ik was doodsbang en begon te huilen. Mijn katje, mijn alles. Ik wil haar niet laten gaan. In mijn ogen zou ik haar vermoorden, maar ik weet dat dat niet zo is. Toch voelde het zo. Onze dierenarts was er niet, dus moesten we naar een ander. We kwamen er aan. Hij opende de bak en bekeek haar. Toen mochten we afscheid nemen. Ik wil deze man nooit weer zien, want wat hij zei en deed, man, ik kon hem wel aanvallen. Hij zei:
‘Zullen we dan maar?’ En stak de injectie in haar nekje. Ik had nog geeneens een antwoord gegeven. Ik had nog niet normaal met haar kunnen knuffelen. Hij stak hem er gewoon in! Ik wilde hem aanvliegen. Maar de korte minuten wilde ik bij haar zijn. Ze keek me aan. Die oogjes… Ik vergeet ze nooit meer. Ze wilde nog niet gaan, ik zag het. Ze was bang, en ik ook. Toen begon ze te schokken. Mijn wang lag op haar. Ze was weg. Ik viel op de grond, mijn benen konden me niet meer tillen. Ze was dood, mijn zus, mijn kat, ze was dood. Mijn vader nam me mee, de kamer uit. Toen we terugkwamen, zei de man:
‘Neem haar maar lekker mee naar huis.’ Ja joh, we nemen haar ‘lekker’ mee naar huis. Eikel. We hebben haar in onze tuin begraven, ik wilde haar elke dag kunnen bezoeken als ik daar zin in had. En het allerergste, deze prik kostte maar liefst €90 euro! Dat is toch niet normaal! Kom nou, je gaat toch niet zo’n belachelijke prijs vragen voor zoiets?

Mijn ouders en ik hebben haar eerst nog op de tafel gezet. We huilden, en ik wilde haar niet loslaten. Ik weet dat ik 17 was, maar ik was er echt kapot van. Ze betekende alles voor me, ik zag niet hoe ik zonder haar moest overleven. Ze werd steeds kouder. We haalden een doos. Mijn vader wikkelde haar in een handdoek en legde haar op een oude kussensloop, in de hoop dat ze het warm had. Dat klinkt stom, maar we probeerden positief te blijven. Toen groef hij een gat. Ik liep naar buiten, met de doos. Toen mijn vader de doos in het gat liet glijden, rende ik naar binnen. Toen hij binnenkwam, was het voorbij. Ze was weg, en ik moest dat accepteren. Ik wist dat ze niet meer kon, en dat dit de beste oplossing was. Op dat moment voelde ik me er vreselijk onder. Ik heb er nog steeds wel moeite mee, maar ik kan het steeds meer een plekje geven. Ik zal het nooit vergeten, want zij blijft altijd mijn grote zus. Ik weet dat we een goede beslissing hebben genomen. Ze had pijn en kon niet meer, we konden haar niet langer laten lijden.

We besloten voorlopig geen katje te nemen, maar ik wilde zo graag de leegte opvullen. Na lang overleggen hoorden we via mijn tante dat iemand kittens opving. We gingen kijken en kozen er eentje uit. Op 16 juli 2014 mochten we hem meenemen. Nu, is hij alweer een jaartje oud (8 mei) en een jaartje bij ons. Ik ben super blij met mijn nieuwe katje. Hij is mijn alles. Mijn eerste kat zal ik nooit vergeten, maar dit kleine dondersteentje hoort nu ook bij de familie.

Ik ben heel dankbaar dat ik mijn katje heb en dat ik het hondje van mijn oom en tante heb. Ik zal mijn eerste kat altijd blijven missen, maar nu heb ik 2 katten, mijn hamstertje (december 2011 tumor) en konijntje (september 2007 konijnenziekte) en het hondje van mijn oom en tante in mijn hart gesloten, voor eens en voor altijd ❤

Liefs, Demi ❤