Schoolreisje 6

Willy begon te hyperventileren.
‘Rustig, alles is goed’, zei ik. Willy blies in een zakje en kalmeerde. Een paar medewerkers beneden staken hun duim op, om te vragen hoe het met ons ging. Ik stak mijn duim op. Na een paar minuten gingen we weer naar beneden. Willy zuchtte van opluchting. We stapten eruit en stonden vlak voor de grote klok.
‘Jongens, we moeten gaan! We moeten over 10 minuten aan de andere kant van het park zijn!’ zei Ernst. We renden zo hard we konden richting het restaurant waar we om 4 uur moesten staan. De klas stond er al, en de leraar stond ons op te wachten.
‘Zo, de laatkomers. De reden?’
‘Meneer, ze zaten vast in de achtbaan’, zegt Sammie.
‘Oh, in dat geval, ga maar gauw zitten.’ We bedankten Sammie en gingen vlug zitten. De leraar ging ieder tafeltje bij langs en schreef op wat voor snack we wilden. Hij liep naar de kassa toe en bestelde het eten.

Na een klein halfuurtje had iedereen wat te eten en mochten we aanvallen. We kregen ook een pakje drinken bij het eten. Na het eten, gingen we een groepsfoto maken bij de mascotte van het park. We kregen nog een klein tasje mee waarin een petje, sleutelhanger en shirtje zaten. We besloten allen het shirtje aan te trekken en de petten op te doen en nog een foto te maken, maar dit keer voor de ingang. We liepen terug naar de bus.

Het was me het schoolreisje wel. Ik heb veel meegemaakt, maar ik vergeet het nooit meer. Willy is nog steeds erg bang, en Remy is blij dat hij heelhuids uit de achtbaan is gekomen. En Ernst? Ernst is wat milder geworden, maar kan nog steeds niet zonder een ‘leider.’

Pim

Einde