Susan| Brief aan mezelf

Dit artikel is door Susan geschreven 🙂

Hey lieve mensen,

Laatst vroeg ik mij af hoe het eruit zou zien als ik mezelf een brief zou sturen. Een brief naar de jongere Susan, toen ik nog een jaar of vijftien was. Ik kies hier expres de leeftijd vijftien voor, omdat op dat punt mijn leven compleet omsloeg naar een nieuwe fase. Laatst heb ik deze brief naar mezelf geschreven.

Lieve mij,

Je bent nu vijftien jaar, onzeker, een puber, bang voor de wereld. Dat is niet erg, zo zijn we allemaal begonnen. Misschien is het goed om wat vaker toe te geven aan je onzekerheid en dit te delen met je medemens. Ik weet dat je het lastig gaat krijgen. Je denkt waarschijnlijk; is dit het nou, de puberteit? Ik weet het, het lijkt nergens op vergeleken met wat je nog moet doorstaan. Ik vind het lastig om het je te vertellen, maar je zult nog voor hetere vuren komen te staan. Dat geeft niet, ik weet dat je het aan kunt en dat er betere tijden komen.

Ik zie je zitten in de klas, je hebt scheikunde. Dat is de les waar je je altijd al erg ongemakkelijk voelt. Al die mensen die je niet goed kent, het zijn gewoon jouw types niet. Dan zit je ook nog eens helemaal bij het raam, ver verwijdert van de deur. Ik weet hoe bang je dat maakt. Als je wist wat ik nu wist, dan wist je dat je gewoon kon blijven zitten, ondanks de paniekaanval die nu op komt zetten. Maar helaas heb je geen flauw benul wat je overkomt, ik hoop dat je op me vertrouwd als ik zeg dat het geen kwaad kan. Je gaat niet dood, je valt niet flauw, maar het voelt gewoon heel erg naar. Het is te laat zie ik, je loopt angstig de klas uit met je mobiel in je handen geklemd. Je gaat je moeder bellen hè? Lieverd, die gaat toch niet opnemen, die is aan het werk. Zie je wel.. geen respons. Ja, nu kun je niets anders dan met hangende pootjes terug naar de klas te lopen. Je zult wel moeten, anders gaan mensen het aan je merken. Maar is dat wel zo erg?

Lieve mij, als ik één ding geleerd heb in al die jaren, is dat het niet nodig is om je te schamen. Iedereen heeft wel eens wat. Als je er gewoon voor uitkomt dat je paniekaanvallen hebt en bang bent om te moeten overgeven, zullen mensen je beter begrijpen en je helpen. Het is geen schande! Al die jaren therapie kan verkort worden. Accepteer gewoon wat je hebt en omarm het. Al klinkt dat misschien gek.

Het lijkt misschien uitzichtloos op het moment, maar ik weet dat het beter word. Je bent een vechter! Een doorzetter! Dat zegt iedereen. En weet je wat? Je gaat die havo afmaken! En weet je wat nog meer.. Daarna zul je misschien een verkeerde studiekeuze maken.. dus denk daar nog even goed over na, haha. Als je goed nadenkt, weet je wel waar je passie ligt. Het is niet erg om fouten te maken. Uiteindelijk eindig je waar je moet zijn en dan zal alles op zijn plek vallen.  

Je bent een goed persoon en daar mag je jezelf wat vaker aan blijven herinneren.

Heel veel liefs,

van jou.

Het was best apart om mezelf in de derde persoon te zien, maar ook goed om eens na te gaan wat voor paden ik al doorlopen heb en hoeveel ik nu weet wat ik toen nog niet wist. Het is zo raar om terug te denken aan je zorgen als puber, of als kind zelfs. Als je wist wat je nu wist, had je dan op dat moment hetzelfde gevoeld? Gedacht? Gedaan? Wie weet..

Take Care!

Ciaoo X