De treinreis

Ik had beloofd aan de winnaar om haar naam te noemen in mijn nieuwe verhaal. Wat ik beloof, maak ik ook waar. Dit is een verzonnen verhaal. Niks hiervan is echt.

Ik sta al vroeg op het perron te wachten. Ik ga vandaag naar Utrecht, op bezoek bij een oude vriendin. De trein komt er aan. Ik zie dat de trein aardig vol zit. Er is nog net een plekje over. Ik gooi mijn rugzak op de plek naast me en doe mijn oortjes in. Vanuit mijn ooghoek zie ik een meisje. Ze komt heel hard aanrennen. ‘Wacht op mij!’, Roept ze. Het lukt haar om nog net tussen de sluitende deuren door te springen. Ze loopt met een rood gezicht door de coupé. Bij mij blijft ze staan. ‘Hoi, mag ik naast je zitten?’ Ik haal mijn rugzak weg. ‘Tuurlijk mag dat’. Ze gaat zitten en steekt haar hand uit. ‘Joyce’. ‘Sasja’, zeg ik tegen haar. Ze maakt haar rugzak open en haalt er een rolletje mentos uit. ‘Wil jij ook?’ Ik knik en pak een mentos uit de verpakking. ‘Waar brengt deze reis je heen?’, Vraagt ze aan mij. ‘Ik ga op bezoek bij een oude vriendin, jij?’ Joyce doet haar rugzak weer dicht. ‘Ik ga naar huis’. Op dat moment komt de conducteur langs. We geven braaf onze ov-chipkaart aan de beste man. Hij wenst ons een fijne dag en loopt weer verder. ‘Hoe lang blijf je in Utrecht?’, Vraagt Joyce. ‘Een weekje’. ‘Misschien kunnen we elkaar eens opzoeken. Even wat drinken op een terras?’ Ik pak mijn mobiel. ‘Mag ik dan je nummer? Dan kunnen we smsen’. We wisselen nummers uit. Dan wordt er iets omgeroepen. ‘Station Utrecht’. We stappen uit, geven elkaar een knuffel en gaan beiden een andere richting uit.

Einde