Het internaat 6

Ik zit met mijn mond gesloten op het bed van Olga. Willemijn doet haar best om zich groot te houden. ‘Wat is jouw verhaal eigenlijk?’, Vraagt Olga. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Mijn verhaal is daarentegen niets vergeleken met die van Willemijn. Ik voel me eventjes raar worden. ‘Gaat het wel’?, Vraagt Olga, die ziet dat ik witjes wegtrek. ‘Sorry, ik…’ Ik ren de kamer uit en ga naar de badkamer. Ik doe de deur op slot en ga op de badkamervloer zitten. Al die verhalen… Het wordt me even te veel. Ik kan al die nare verhalen niet aan. Waarom heb ik ze ernaar gevraagd? Waarom? Het komt alleen maar door die stomme nieuwsgierigheid van me. Oh, wat word ik daar boos om. Er wordt op de deur geklopt. ‘Hallo? Is daar iemand?’ Het is Karlijn. ‘Ja, ik sta te douchen’. Karlijn blijft stellig staan. ‘Waarom hoor ik de douche dan niet stromen?’ Daar heeft ze een punt. ‘Eh, ik ben me net aan het omkleden’. Karlijn loopt weer weg. Haar hakken lopen alsmaar verder weg, ver weg van de deur, waar ik tegenaan zit.

Het is bijna bedtijd als ik uit de badkamer kom. Ik kijk vlug naar links en naar rechts, en schiet dan snel naar mijn kamer. Martin is er niet. Ik krijg gelukkig geen lastige vragen naar mijn hoofd geslingerd. Ik doe de deur dicht en ga op mijn bed liggen. Ik staar naar het plafond, en probeer aan niets te denken. Aan niets, maar dan ook helemaal niets. Ik wil niet denken aan al die zielige verhalen. Ik wil niet denken aan het betraande gezicht van Willemijn. Ik wil alles vergeten, alles. Ik doe mijn ogen dicht en denk aan een liedje. Het liedje weerklinkt door mijn hoofd. Ik heb niet eens in de gaten dat er iemand op de deur klopt. ‘Chuck?’ De vrouwenstem galmt door mijn hoofd. Het liedje verdwijnt, pats boem weg. Ik loop langzaam naar de deur toe en reik naar de deurknop. Heel langzaam duw ik hem naar beneden en open de deur. Ik behoud hem een op een kiertje. Als het Karlijn is, dan doe ik de deur gewoon weer dicht.

‘Willemijn!’, Zeg ik iets te enthousiast. ‘Mag, mag ik even binnenkomen?’, Vraagt ze verlegen. Ik open de deur. ‘Tuurlijk’. Ze stapt naar binnen en gaat op het bed van Martin zitten. ‘Je was daar straks heel snel weg. Was alles goed?’ Ik schuifel met mijn voet over de houten vloer. ‘Eh, nee. Ik werd ineens helemaal niet lekker. Ik heb wel een uur boven de wc-pot gehangen’. Willemijn komt naast me zitten. ‘Och, arme jongen. Het is moeilijk hé, die eerste keer’. Ze wrijft over mijn rug. ‘Ik verdien dit niet. Ze denkt vast dat ik ook iets heel ergs heb meegemaakt. Maar mijn verhaal is bij lange na niet zo heftig als die van haar. Mijn ouders zijn gewoon gescheiden, wonen apart en werken alle dagen, that’s it. Maar haar verhaal… Weglopen van huis, een tijdje rondzwerven over straat. Dat is echt geen makkie. Willemijn kijkt me met haar lieve blauwe ogen aan. Ik voel iets geks in mijn buik. Ik heb dit nog nooit eerder gevoeld. Ik word er een beetje bang van, wat is dit?!

Weet één van jullie wat dat gevoel is?

Ltr, Chuck